ความเห็น: 0
สวรรค์ของแม่
ครอบครัวของหนูยากจนมาก หนูอยู่กับแม่เพียงสองคน เราไม่มีญาติที่ไหนอีกเลย พ่อทิ้งแม่ไปตั้งแต่หนูเล็ก ๆ แม่ทำงานเลี้ยงหนูมาด้วยความเหนื่อยยากลำบาก แม่ทำงานเป็นคนทำความสะอาดที่สำนักงานของรัฐแห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงใหม่ แม้ว่าการงานของแม่ไม่มีเกียรติ แต่แม่พยายามที่จะสอนให้หนูรักษาเกียรติของลูกผู้หญิง แม้ว่ารายได้ของแม่ไม่มาก แต่แม่ก็ไม่ยอมให้ลูกของแม่อดอยาก
ภาพที่หนูเห็นจนชินก็คือ ทุกเย็นเมื่อหนูกลับมาถึงบ้าน แม่จะมีอาหารไว้คอยท่าหนูอยู่แล้ว หนูแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย แม่จะบอกหนูเสมอ ๆ ว่า ไม่ต้องกังวลถึงเรื่องอย่างอื่น หน้าที่ของลูกตอนนี้คือเรียนหนังสือ ขอให้ตั้งใจเรียนหนังสืออย่างเดียวก็พอ เรื่องอื่นปล่อยไว้ให้เป็นหน้าที่ของแม่เองที่ว่าปล่อยไว้ให้เป็นหน้าที่ของแม่นั้น ก็คือเงินทุกบาททุกสตางค์ที่หนูใช้เป็นค่าเทอมและค่าใช้จ่ายที่จำเป็นของหนูนั้นเอง ซึ่งนอกจากค่าใช้จ่ายเพื่อตัวของหนูแล้ว หนูแทบไม่เห็นแม่ใช้จ่ายอะไรเพื่อตัวของแม่เลย
ตอนที่หนูสอบเอ็นทรานซ์ติด แม่ดีใจมาก แต่เราก็มีปัญหาเรื่องเงิน แม่ก็พยายามพูดให้หนูสบายใจว่า แม่จะหาเงินมาส่งให้ลูกได้เรียนจนจบแน่ ขอแต่ให้ลูกตั้งใเรียนอย่างเดียวเท่านั้น
แม่หางานเสริมทำ กลับบ้านค่ำทุกวัน ทุกครั้งที่กลับมา แม่จะถืออาหารเย็นและของมื้อเช้าในวันถัดไปมาด้วย แม่จะบอกให้หนูกินข้าว โดยไม่ต้องห่วงแม่ เพราะแม่อิ่มมาแล้ว เมื่อหนูกินเสร็จ แม่ก็บอกว่า “ไปอ่านหนังสือเถอะลูก เดี๋ยวแม่ล้างเอง”
ต่อมาวันหนึ่ง เป็นวันที่หนูจะต้องจดจำไปจนตลอดชีวิต เพราะมันเป็นวันพลิกชีวิตของหนูให้อดทนต่อสู้ และทำความฝันของแม่ให้สำเร็จได้ ภาพของแม่ในวันนั้น ทำให้หนูต้องทุ่มเทความพยายามจนเอาดีได้ในทุกวันนี้
วันนั้น แม่กลับมาพร้อมกับถุงกับข้าวเป็นน้ำพริก-ปลาทู และบัวลอยเผือก แม่ยื่นถุงอาหารให้หนู พร้อมกับคำกล่าวที่หนูฟังมาจนเกือบทั้งปีว่า “กินเถอะลูก แม่อิ่มแล้ว” และต่อด้วยประโยคที่แม่พูดกับหนูมาตั้งแต่หนูเริ่มเรียนมหาวิทยาลัย ก็คือ “ไปอ่านหนังสือเถอะลูก เดี๋ยวแม่ล้างเอง”
แต่พลันหนูนึกขึ้นมาได้ว่าจะต้องขอเงินเพิ่มเพื่อไปจ่ายค่ากิจกรรมในวันพรุ่งนี้ จึงตั้งใจจะไปบอกแม่ พอก้าวเข้าไปในครัว ภาพที่หนูเห็น..แม่กำลังเอาน้ำพริกซึ่งเหลือกินจากหนู คลุกข้าวกิน แทะเล็มกินก้างปลาซึ่งเหลือเศษจากหนูอย่างไม่รู้สึกรังเกียจ
หนูเข่าอ่อน วิ่งเข้าไปกอดแม่ พลางร้องไห้ “ทำไมแม่ต้องทำกับหนูอย่างนี้? ทำไมแม่ต้องทำให้หนูรู้สึกว่าหนูเอาเปรียบแม่มาโดยตลอด? หนูรู้สึกผิดนะคะแม่ ที่หนูเอาเปรียบแม่อย่างนี้”
“ไม่ผิดลูก ! ไม่ผิด ! ลูกไม่ผิด ! แต่ลูกทำดีแล้ว” แม่พูดละล่ำละลัก พลางเอามือลูบหัวของหนูเป็นการปลอบโยน
“ลูกทำดีกับแม่มาโดยตลอด ให้ลูกจำไว้นะ ว่าแค่ลูกตั้งใจเรียนหนังสือ ลูกจบออกมามีการมีงานที่ดีทำ ไม่ต้องมาเป็นลูกจ้างคนอื่นให้ลำบากอย่างแม่ เท่านี้แม่ก็สุขใจแล้ว ลูกได้ชื่อว่าทำให้แม่หายเหนื่อยแล้ว..นะลูก!”หนูจึงให้สัญญากับตัวเองและแม่ว่า จะตั้งใจเรียนหนังสือให้จบ จะทำงานเลี้ยงแม่ เพื่อให้ผู้หญิงคนนี้ คนที่เสียสละเพื่อหนูมาโดยตลอด..สบายให้ได้ จะช่วยลบคำกล่าวดูถูกเหยียดหยามที่คนอื่นตราหน้าแม่เอาไว้ให้จงได้ ข้อความส่วนหนึ่งจากหนังสือ “ธรรมะอ่านสบาย” หลากหลายแง่คิดจากหลวงพ่อปัญญา ตอน”สวรรค์ของแม่” โดย บ.ส.ษิริ บุณยภาค
บันทึกอื่นๆ
- เก่ากว่า « วันเกิดซันวา
ร่วมแสดงความเห็นในหน้านี้