ความรักต่อเพื่อนมนุษย์ของแม่: คนงานพิการ ๑ ต่อคนปกติ ๑๐๐ คน

       ที่ผ่านมาตนเองเคยเล่าแล้ว ว่าแม่เป็นคนแก่หลังเกษียร แต่มีงานประจำเป็นอาสาสมัครสาธารณสุข (อสส.) งานอดิเรกคือ สะสมอายุ และงานพิเศษเป็นการชวยเหลือคนแก่ (จริงๆ ก็แก่เหมือนเพื่อนนั้นแหละ) คนด้อยโอกาส และมาถึงวันนี้ เพิ่งรู้ ว่าแม่ช่วยเหลือคนพิการด้วย

     ที่รู้ เพราะวันนี้โทรหาแม่ แม่บอกว่า เมื่อวานไม่ได้รับโทรศัพท์ เพราะพาคนพิการไปสมัครงาน เราก็งงเลย ว่าแม่ไปยุ่งอะไรกับเค้าด้วย

     แม่อธิบายว่าตอนนี้มีกฏหมาย ว่าหน่วยงานที่มีคนงานมากกว่า ๑๐๐ คน ให้รับคนพิการเข้าทำงานด้วย ๑ คนพิการ (๑๐๐ ต่อ ๑ คน) บริษัทจะได้รับการลดหย่อนภาษีเกือบสองแสนบาทต่อปี โดยคนพิการต้องได้รับการขึ้นทะเบียน มีบัตรผู้พิการด้วย

     ตนเองฟังแล้วก็อึ้ง ทั้งเรื่องที่แม่รู้เรื่องกฏหมายพวกนี้มากกว่าเรา และเรื่องที่แม่อุตส่าห์พาคนพิการในหมู่บ้านไปสมัครงาน

     แม่บอกว่า เมื่อวานแม่พาไปได้ ๔ คน ซึ่งมีคนถามแม่ด้วย ว่าแม่เป็นนายหน้ารึเปล่า (เราก็สงสัย) แต่แม่บอกเราว่า แม่ไม่ได้ตังสักบาท แต่มันได้บุญนะ ได้ช่วยเหลือทั้งคนพิการ และโรงงาน เราก็ชมแม่ไปว่าดีแล้ว ทำบุญไว้เยอะๆ แต่ให้ระวังตัวเองด้วยเวลาเดินทางไปไหนต่อไหน อายุก็ ๖๔ แล้ว เพราะแม่เดินทางบ่อยมาก ทั้งรถทัวร์ มอไซค์ สองแถว จักรยาน ฯ งานบุญ งานเลี้ยง งานสังคม (แบบชาวบ้าน) แม่ไปกับเค้าประจำ

      วันนี้จึงได้เรียนรู็เรื่องความรักต่อคนรอบข้าง ที่ไม่ใช่แค่คนรัก ไม่ใช่แค่ญาติพี่น้อง คนในครอบครัว หรือเพื่อนของเรา แต่เราสามารถมีความรักให้กับคนที่ไม่รู้จัก คนที่ด้อยโอกาส คนขาดแคลนในสังคม ให้เค้าได้มีโอกาส ได้มีความสุขแบบที่เรามี แบบที่เราเป็นได้ ซึ่งเป็นความรักที่ไม่หวังผลตอบแทนแท้จริง

     รักแม่ รักเพื่อนมนุษย์ครับ

เอิ้ก เอิ้ก

"ใจสั่งมา"

ป.ล. แต่ที่เสียใจอยู่อย่างหนึ่ง คือ บริษัทจะให้คนพิการบางคนที่ทำงานไม่ได้เลย นอนอยู่บ้าน โดยจ่ายให้เดือนละ ๒,๐๐๐ บาท แลกกับสิทธิที่บริษัทได้รับ น่าสงสารที่การโกงคงยังมีอยู่ทุกหนแห่งของประเทศไทย แม้แต่กับคนพิการ

(กลายเป็นบันทึกหักมุมซะงั้น)