กะทิไม่ได้โกอินเตอร์ แต่อินเตอร์มาหากะทิซะเอง

ด้วยภาระรับผิดชอบของกะทิที่ศูนย์เครื่องมือวิทยาศาสตร์ หลักๆก็คือ ดูแลและให้บริการทดสอบด้วยเครื่อง GC เครื่อง GC ที่กะทิดูแลมี 4 เครื่องค่ะ มีบริการให้ลูกค้ามาใช้เครื่อง GC ด้วยตนเอง 3 เครื่อง กติกาของศูนย์ฯก็คือ ลูกค้าต้องผ่านการอบรมใช้เครื่องโดยนักวิทย์ฯ ของศูนย์ฯซะก่อนจึงสามารถใช้เครื่องได้ ลูกค้าทุกคนที่ใช้เครื่อง GC เป็นน.ศ. ม.อ. ทั้งหมดค่ะ ด้วยความที่เราอยู่กับเครื่องมาก็นาน สอนใช้เครื่องมาแล้วก็เยอะ เพราะฉะนั้นจึงไม่เคยกังวลกับงานนี้เลย

แต่...เมื่อเดือนพฤศจิกายนปีที่แล้วสิคะ มีน.ศ. มาติดต่อขออบรมใช้เครื่อง กะทิเดินไปหาลูกค้าที่ห้องสำนักงานฯ อย่างสบายใจ พอไปถึงน้องเค้าก็ว่า “พี่ เพื่อนหนูจะใช้เครื่อง GC ค่ะ เลยมานัดวันที่จะให้พี่สอนน่ะค่ะ” กะทิยังสบายใจอยู่ตอบไปว่า “ค่ะ ได้ค่ะ เพื่อนมาด้วยหรือเปล่าจะได้หาวันที่สะดวกกันทั้งสองฝ่าย” น้องเค้าก็หันไปทางเพื่อนแล้วพยักหน้าให้ เพื่อนของเธอก็พูดว่า “Hello, my name is …(ขอไม่เอ่ยนะคะ) I’d like to use GC for my thesis. I known from my advisor that I can use GC here.” กะทิเลยหันไปมองน้องคนที่คุยกับกะทิเป็นภาษาไทยเมื่อกี้ น้องเค้าอธิบายว่า  น.ศ. คนนี้เป็นชาวเวียดนามมาทำแล็บที่คณะ อ.ก. แล้ววิทยานิพนธ์เค้าต้องใช้ GC เลยมาที่ศูนย์เครื่องมือนี่แหละ แล้วถามทิ้งท้ายไว้ว่า “พี่สอนได้มั้ยคะ” เอาแล้วสิกะทิ กล้าป่าววววว (อันนี้คิดในใจ)

น้องเค้าว่าถ้าเราสอนเป็นภาษาอังกฤษไม่ได้เค้าจะเป็นล่ามแปลให้ แต่ปัญหาก็คือน้องเค้าเองก็ไม่ได้มีพื้นฐานในเรื่อง GC นี่สิ ติก..ติก..คิดไปคิดมา กะทิว่าใช้ล่ามอีกชั้นคงจะวุ่นวายน่าดูเลยรับจะสอนซะเอง

เอ้า จากที่ไม่เคยกังวลกับงานนี้เลย คราวนี้เลยต้องเตรียมตัวกันหน่อยล่ะ

กะทิเริ่มโดยหยิบหนังสือเกี่ยวกับ GC ที่เป็นภาษาอังกฤษมานั่งอ่านในส่วนของหลักการเครื่องใหม่ อ่านไปอ่านมาเลยคิดจะท่อง แต่ก็คิดว่าไม่เวิร์คอ่ะ เพราะเราห้ามนักเรียนไม่ให้ถามไม่ได้ คิดใหม่! เตรียมตนโดยทำความเข้าใจและคิดเป็นภาษาอังกฤษแทน เพราะเราต้องอยู่ ต้องคุย ถามตอบกับเค้าทั้งวัน (สอนใช้เครื่อง GC ใช้เวลาหนึ่งวันเต็มค่ะ)

พอถึงวันที่นัดกับน.ศ.ชาวเวียดนามคนนั้น กะทิก็รอสิ ปรากฏว่า 9.45 น. แล้วเค้ายังไม่มา ไม่โทรมาบอกด้วย เอเป็นไรหรือเปล่าน้า...ซักพักโทรศัพท์มือถือกะทิก็ดัง เบอร์ไม่ได้บันทึกชื่อด้วยสิ ใครหว่า ??? แล้วก็กดรับ “สวัสดีค่ะ” เสียงปลายสายตอบมาว่า “Good morning Sa, it’s me …(ละชื่อไว้) am sorry that you have to wait for me. I tried to go to your center but I was lost” อ้าว หลงทางซะงั้นว่าที่ลูกศิษย์เรา

ถามไปถามมาได้ความว่า เค้าเจอเพื่อนน.ศ.คนไทยที่หวังดีอาสาพาไปส่ง คุยกันยังไงไม่รู้ เพื่อนดันพาไปส่งที่หอสมุดคุณหญิงหลงซะงั้น พอรู้ว่าไม่ใช่เค้าก็เดินต่อไปเอง แต่เดินไปทางหอพักนักศึกษาแทน (โอย คนละทิศกันเลย) กะทิเดาเอาว่าคงจะสับสนกันระหว่างคำว่า Laboratory กับ Library กระมัง ถึงพาส่งที่นั่นได้ เลยถามว่าจะให้ไปรับมั้ย เค้าก็ว่าไม่เป็นไรเค้าโทรไปหาเพื่อน (ระบุด้วยว่าไว้ใจได้ 555…) ให้ไปช่วยแล้ว เดี๋ยวซักพักจะมาถึงที่ศูนย์ฯ ไม่รู้ว่าตอนโทรฯหาเพื่อนจะตกใจขนาดไหน เดินไปพลาง คิดไปพลางว่าฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย คงตกใจแย่

วันนั้นการเรียนการสอนก็เป็นไปด้วยดีค่ะ เหนื่อยกว่าสอน น.ศ. ไทยหน่อย แต่สอนได้จนจบหลักสูตรในหนึ่งวันเหมือนกัน ก่อนเค้าจะกลับกะทิถามว่า “Are you OK with the training today?” เค้าก็น่ารักตอบและให้กำลังใจมาด้วย “Yes am OK, I have more idea and more experience about GC. It’s because of you. But..” (อ้าว มีอะไรไม่ดีล่ะนี่) “But I really tired. I wasted too much my energy in the morning. Running of GC is easier than looking for the way to this lab. …เป็นงั้นไป