ความเห็น: 3
ทักษะชีวิต ทักษะสังคม
เรื่องทักษะสังคม ควรเป็นเรื่องที่ต้องสอนกันหรือไม่?
หากต้องสอนเรื่องทักษะสังคม เราจะให้ใครสอน ผู้ปกครอง ครู หรือให้่เรียนรู้ด้วยตนเอง
เราจะสอนกันในเชิงทฤษฎี เช่น เปิดเป็นรายวิชา หรือสอนในเชิงปฏิบัติ ด้วยการ ตักเตือน ลงโทษ ยกย่องชมเชย
ผมเสียใจกับการสูญเสียลูกชายของบุคลากรท่านหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ผมไม่รู้และไม่สนใจว่าใครผิดใครถูก แต่สนใจว่าความผิดพลาดในเพียงเสี้ยววินาที ก็นำมาซึ่งความสูญเสียมหาศาล ความเสียใจที่กัดกร่อนใจไปอีกนาน และเราไม่สามารถแก้ไขข้อผิดพลาดนี้ได้อีกแล้ว
เมื่อวานเช้า ฟังข่าวพนักงานดีเด่นของธนาคารแห่งหนึ่ง ร่วมทุจริตกับแฟนชาย ฉ้อโกงเงินธนาคารไป 8 ล้านบาท อะไรคือจุดหักเหของชีวิตคนผู้นี้ ความรัก? ความรักที่มีคุณค่าเหนือความถูกต้อง แนวคิดบูชาความรักเช่นนี้ถูกหรือไม่? ทักษะชีวิตจะสามารถช่วยแก้ไขปัญหานี้ได้หรือไม่? หากเกิดขึ้นกับเรา เราจะทำอย่างไร?
การพนันเป็นสาเหตุหนึ่งของการก่ออาชญากรรม ความโลภอาจไม่ใช่ต้นเหตุทั้งหมด ความตื่นเต้น ความเร้าใจ ความต้องการเป็นสุดยอดเหนือคนทั่วไป อาจเป็นแรงจูงใจให้เราปฏิบัติการเชิงลบเหล่านี้หรือไม่?
ผมเริ่มเตือนตัวเองในเรื่องการขับรถยนต์มากขึ้นว่า การขับรถยนต์เร็ว ๆ เพื่อไปให้ถึงเร็ว คุ้มค่ากับการเสี่ยงหรือไม่ หากจะต้องขับรถยนต์เร็ว ๆ ตื่นเช้ากว่านี้อีกนิดจะได้หรือไม่ จัดการเรื่องเวลาให้ดีกว่านี้ได้หรือไม่? นี่อาจเป็นทักษะชีวิตที่ผมรู้ตัวว่าต้องเตือนตัวเองบ่อย ๆ
ขณะที่เรายังอยู่ในวัยรุ่น 18-25 ปี (ช่วงเวลานี้ผมกะเอาเอง) ความคึกคะนองของวัยรุ่นยังมากอยู่ ใครเตือนก็ไม่ฟัง ประสบการณ์ชีวิตยังไม่มากพอ ใครจะช่วยวัยรุ่นเหล่านี้ได้ ความอบอุ่นในครอบครัวช่วยได้ในระดับหนึ่งหรือไม่?
คุณรบพิเศษคงจะมีความเห็นว่า ช่วงอายุประมาณนี้ เพื่อนมีความสำคัญที่สุด เพื่อนจะนำสิ่งที่ดีมาสู่ชีวิตคุณ และทักษะการคบเพื่อนจะได้มาอย่างไร?
ผมโชคดี ในช่วงเวลาเหล่านั้น ผมใช้หนังสือนวนิยายเป็นเพื่อนสนิท มีเพื่อนในการเล่นกีฬาบริดจ์ มีเพื่อนรุ่นพี่ในการเรียน (กลุ่มเพื่อนรุ่นพี่ผมนั้นในสมัยนั้นเรียกว่า เป้อร์ สมัยนี้คงเรียกว่า ซิ่ว) ความผิดพลาดในปีแรกทำให้เขาพาผมไปในทิศทางที่ดี
ผมบอกกับนักศึกษาในชั่วโมงแรกของการเรียนเทอมนี้ว่า ผมจะสอนเขาในด้านทักษะสังคมด้วย จะไม่สอนในเรื่องวิชาการแต่อย่างเดียว แต่ก็แบ่งเขาออกเป็น 2 กลุ่มตามความสมัครใจ ว่าเขายินดีจะให้ผมถามความรู้ในชั้นเรียนหรือไม่? ผลออกมาดีว่ามีกลุ่มที่ไม่อยากให้ถามไม่มากคนนัก
บางทีผมก็อยากแลกเปลี่ยนความเห็นว่า เราควรจะดูแลสังคมอย่างไร? หรือเอาตัวเราให้รอดไปก่อนคนเดียวก็พอ...
ผม..เอง (แมวโชคดี)
บันทึกอื่นๆ
- เก่ากว่า « ขอบคุณที่รับฟังกันบ้าง
- ใหม่กว่า » Thinking Classroom 1: Educated P...
ความเห็น
![]() |
ช่วงสัปดาห์แรกของการเปิดเรียน เรื่องเด่นที่พูดกันมาก คงหนีไม่พ้นเรื่องการจัดการที่จอดรถและการให้รถเข้า-ออก โดยเฉพาะรถจักรยานยนต์ คนที่ไม่ได้รับผลกระทบ ก็คงไม่เดือดร้อนอะไร เช่น ผมเป็นต้น
ผมขอชื่นชมผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ ที่กล้าทำ กล้าตัดสินใจ การตัดสินใจบางอย่าง แน่นอนว่า ต้องมีคนที่ได้ประโยชน์และเสียประโยชน์ อันนี้เป็นเรื่องธรรมดา
การดำเนินการครั้งนี้ เป็นเรื่องอนาคตของ ม.อ. อนาคตเราไม่มีที่ให้จอดรถแน่นอน เริ่มทำเสียแต่วันนี้ มีปัญหาอะไร ก็แก้ไขกันไป ดีกว่าไม่กล้าทำอะไรเลย ขอชื่นชมผู้รับผิดชอบ ครับ
วันชัย
สังคมเป็นที่รวมของปัจเจก จะให้สังคมเป็นอย่างไรก็ต้องเริ่มที่เราก่อน แล้วค่อยขยายวงคนใกล้ ๆ/ เกี่ยวข้อง
ทำนองเดียวกับแม่ปู (ไม่เกี่ยวปูโพย) สอนให้ลูกปูเดิน
ถ้าเราคิดว่าเราไม่เดือดร้อนไม่ต้องคิดอะไร ปล่อยให้คนเดือดร้อนเขาคิดกัน สังคมก็จะเป็นอย่างที่เราคิด
ผมไม่เห็นด้วยกับนโยบายที่สร้างความไม่เท่าเทียมในการปฏิบัติ แน่ล่ะที่จอดรถไม่เพียงพอเป็นปัญหาทุกที่ แม้แต่ถนนยังไม่พอกับจำนวนรถที่มี
แน่ล่ะเราต้องทำอะไรบางอย่าง แต่การทำการปฏิบัติต้องเท่าเทียมกัน ต้องไม่เลือกปฏิบัติ
คำถามง่าย ๆ ว่า
- รถยนต์ ๑ คันใช้พื้นที่จอดเท่าไหร่ รถจักรยานยนต์ ๑ คันใช้พื้นที่จอดเท่าไหร่
- พื้นที่ลานจอดรถที่จัดไว้ระหว่างรถยนต์กับรถจักรยานยนต์มีสัดส่วนเท่าไหร่? พื้นที่ไม่ใช่จำนวน
แน่ล่ะผมเองก็ไม่เดือดร้อนกับนโยบายนี้
หากนโยบายที่ออกมาใช้ปฏิบัติเท่าเทียมกัน คำถามต่อไปคือ
- สำคับคนที่ได้รับผลกระทบเราควรมีมาตรการเยียวยาอย่างไรที่พอเหมาะ พอควร?
ถ้าเราคิดจะเอาตัวรอดเพียงอย่างเดียวโดยไม่สนใจผู้อื่น สังคมก็จะเป็นอย่างที่เราทำอยู่
เราจะเป็นแบบอย่างที่ดี เพื่อชี้นำสังคมได้อย่างไร?
วิกฤติน้ำของ ม.อ. เราจะมีทางออกอย่างไร?
เราจะต้องอาศัยการนำเข้าน้ำจากภายนอกรั้ว ม.อ. หรือไม่? หรือจะใช้เท่าที่ในอ่างเก็บน้ำมี? หมดก็คืออดน้ำ
ถ้าเรายังต้องอาศัยความช่วยเหลือจากภายนอก (อย่าคิดเพียงว่าฉันมีอำนาจในการซื้อ) เรายังจะควรอยู่ร่วมกับสังคมภายนอกรั้วหรือไม่?
หรือเราจะเอาตัวรอดเพียงอย่างเดียว?
เราจะเอื้ออาทรต่อคนนอกรั้ว เหมือนอย่างที่คนนอกรั้วเอื้ออาทรต่อเราหรือไม่?
เราจะสำนึกในบุญคุณของผู้บริจาคแผ่นดินผืนนี้โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างประโยชน์แก่มวลมนุษย์อย่างไร?
เราจะตอบแทนคุณแผ่นดิน หรือไม่ อย่างไร?
ถ้าเราคิดแต่ผลประโยชน์ของตนเองเป็นที่ตั้ง เราก็อย่าหวังว่าจะไปชี้นำสังคมเลย
ถ้าจะชี้นำสังคม ก็ต้องเริ่มที่ตัวเราเป็นแบบอย่าง
ทักษะทางสังคมต้องสอนด้วยการปฏิบัติ ด้วยแบบอย่างที่ดี นอกเหนือจากการสอนจากทฤษฎี
เราจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขก็ต้องอาศัยการพึ่งพาอาศัยกันในสังคม เป็นสังคมที่เอื้ออาทรต่อกัน เป็นสังคมที่ไม่เอาเปรียบกัน เป็นสังคมที่เสมอภาค
ผมไม่ใช่ลิเบอรัลลิสต์ แต่คนที่เรียกตัวเองว่าลิเบอรัลลิสต์ควรตระหนักถึงเรื่องนี้ให้จงหนัก
เราเอง
07 มิถุนายน 2556 13:48
#88432
แฟนชาย = แฟนหนุ่ม
อิ..อิ...