ทักษะชีวิต ทักษะสังคม

แฟนชาย = แฟนหนุ่ม

อิ..อิ...

ช่วงสัปดาห์แรกของการเปิดเรียน เรื่องเด่นที่พูดกันมาก คงหนีไม่พ้นเรื่องการจัดการที่จอดรถและการให้รถเข้า-ออก โดยเฉพาะรถจักรยานยนต์ คนที่ไม่ได้รับผลกระทบ ก็คงไม่เดือดร้อนอะไร เช่น ผมเป็นต้น

ผมขอชื่นชมผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ ที่กล้าทำ กล้าตัดสินใจ การตัดสินใจบางอย่าง แน่นอนว่า ต้องมีคนที่ได้ประโยชน์และเสียประโยชน์ อันนี้เป็นเรื่องธรรมดา

การดำเนินการครั้งนี้ เป็นเรื่องอนาคตของ ม.อ. อนาคตเราไม่มีที่ให้จอดรถแน่นอน เริ่มทำเสียแต่วันนี้ มีปัญหาอะไร ก็แก้ไขกันไป ดีกว่าไม่กล้าทำอะไรเลย ขอชื่นชมผู้รับผิดชอบ ครับ

วันชัย

สังคมเป็นที่รวมของปัจเจก จะให้สังคมเป็นอย่างไรก็ต้องเริ่มที่เราก่อน แล้วค่อยขยายวงคนใกล้ ๆ/ เกี่ยวข้อง

ทำนองเดียวกับแม่ปู (ไม่เกี่ยวปูโพย) สอนให้ลูกปูเดิน

ถ้าเราคิดว่าเราไม่เดือดร้อนไม่ต้องคิดอะไร ปล่อยให้คนเดือดร้อนเขาคิดกัน สังคมก็จะเป็นอย่างที่เราคิด

ผมไม่เห็นด้วยกับนโยบายที่สร้างความไม่เท่าเทียมในการปฏิบัติ แน่ล่ะที่จอดรถไม่เพียงพอเป็นปัญหาทุกที่ แม้แต่ถนนยังไม่พอกับจำนวนรถที่มี

แน่ล่ะเราต้องทำอะไรบางอย่าง แต่การทำการปฏิบัติต้องเท่าเทียมกัน ต้องไม่เลือกปฏิบัติ

คำถามง่าย ๆ ว่า

• รถยนต์ ๑ คันใช้พื้นที่จอดเท่าไหร่ รถจักรยานยนต์ ๑ คันใช้พื้นที่จอดเท่าไหร่

• พื้นที่ลานจอดรถที่จัดไว้ระหว่างรถยนต์กับรถจักรยานยนต์มีสัดส่วนเท่าไหร่? พื้นที่ไม่ใช่จำนวน

แน่ล่ะผมเองก็ไม่เดือดร้อนกับนโยบายนี้

หากนโยบายที่ออกมาใช้ปฏิบัติเท่าเทียมกัน คำถามต่อไปคือ

• สำคับคนที่ได้รับผลกระทบเราควรมีมาตรการเยียวยาอย่างไรที่พอเหมาะ พอควร?

ถ้าเราคิดจะเอาตัวรอดเพียงอย่างเดียวโดยไม่สนใจผู้อื่น สังคมก็จะเป็นอย่างที่เราทำอยู่

เราจะเป็นแบบอย่างที่ดี เพื่อชี้นำสังคมได้อย่างไร?

วิกฤติน้ำของ ม.อ. เราจะมีทางออกอย่างไร?

เราจะต้องอาศัยการนำเข้าน้ำจากภายนอกรั้ว ม.อ. หรือไม่? หรือจะใช้เท่าที่ในอ่างเก็บน้ำมี? หมดก็คืออดน้ำ

ถ้าเรายังต้องอาศัยความช่วยเหลือจากภายนอก (อย่าคิดเพียงว่าฉันมีอำนาจในการซื้อ) เรายังจะควรอยู่ร่วมกับสังคมภายนอกรั้วหรือไม่?

หรือเราจะเอาตัวรอดเพียงอย่างเดียว?

เราจะเอื้ออาทรต่อคนนอกรั้ว เหมือนอย่างที่คนนอกรั้วเอื้ออาทรต่อเราหรือไม่?

เราจะสำนึกในบุญคุณของผู้บริจาคแผ่นดินผืนนี้โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างประโยชน์แก่มวลมนุษย์อย่างไร?

เราจะตอบแทนคุณแผ่นดิน หรือไม่ อย่างไร?

ถ้าเราคิดแต่ผลประโยชน์ของตนเองเป็นที่ตั้ง เราก็อย่าหวังว่าจะไปชี้นำสังคมเลย

ถ้าจะชี้นำสังคม ก็ต้องเริ่มที่ตัวเราเป็นแบบอย่าง

ทักษะทางสังคมต้องสอนด้วยการปฏิบัติ ด้วยแบบอย่างที่ดี นอกเหนือจากการสอนจากทฤษฎี

เราจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขก็ต้องอาศัยการพึ่งพาอาศัยกันในสังคม เป็นสังคมที่เอื้ออาทรต่อกัน เป็นสังคมที่ไม่เอาเปรียบกัน เป็นสังคมที่เสมอภาค

ผมไม่ใช่ลิเบอรัลลิสต์ แต่คนที่เรียกตัวเองว่าลิเบอรัลลิสต์ควรตระหนักถึงเรื่องนี้ให้จงหนัก

เราเอง