ความทรงจำ...

หลังจากเข้าร่วมโครงการส่งเสริมคุณธรรมและพัฒนาคุณภาพชีวิตของบุคลากรในองค์กร วันที่ 9 - 12 มิถุนายน 2559 ที่ผ่านมา ทำให้ได้ย้อนคิดถึงความทรงจำในวัยเด็ก ...

ถึง... เด็กชายคนนั้น

            ครอบครัวเด็กชายคนนั้น ได้อาศัยบ้านพักของคณะทรัพยากรธรรมชาติ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ ตั้งแต่เรียนอนุบาลจนถึงมัธยม สภาพของบ้านในขณะนั้น เป็นบ้านที่มุงด้วยสังกะสี มีห้องนอน ห้องน้ำ และห้องครัว อย่างละ 1 ห้อง ครอบครัวตอนนั้นค่อนข้างลำบากมาก เพราะพ่อกับแม่ต้องเลี้ยงลูกทั้ง 3 คน  

30 กว่าปีที่ผ่านมา พ่อกับแม่ ทำงานได้เงินเดือนคนละ 400 กว่าบาท รวมแล้วประมาณเดือนละ 800 บาท ไม่พอสำหรับเลี้ยงลูกทั้ง 3 คน บางครั้งได้เงินไปโรงเรียน ต้องจ่ายอย่างประหยัด ส่วนพ่อกับแม่บางครั้งก็ต้องยืมเงินตากับยาย เพื่อจะเอาเงินไปซื้อกับข้าวมาทำกินกันตอนเย็น

พอพวกเรากลับจากโรงเรียนก็มานั่งกินข้าวพร้อมกันตามประสา พ่อ แม่ ลูก มันเป็นความสุขที่หาซื้อที่ไหนไม่ได้ แต่ที่สำคัญ พ่อเป็นผู้นำที่ดีของครอบครัว โดยที่มีแม่ให้กำลังใจเสมอ ทำให้พ่อพยายามเก็บเงินสร้างครอบครัวให้มีความเข้มแข็งมากขึ้นโดยที่พ่อเป็นผู้ขับเคลื่อนและเป็นผู้สร้าง ทำให้ครอบครัวของเด็กชายคนนั้น ได้อยู่อย่างพอมีพอกิน แม้ตอนนี้พ่อได้จากพวกเราไปแล้วก็ตาม แต่แม่กับลูกๆ ไม่เคยลืม และยังคิดถึงบ้านหลังเล็กหลังนั้น ไม่เคยลืมว่าตัวเองมาจากไหน ต่อให้เด็กชายคนนั้นมีทุกอย่างพร้อมแล้วก็ตาม (พอมีพอกิน) แต่เมื่อเวลาผ่านไปหรือเวลาที่เราขับรถผ่านบ้านหลังเล็กๆ บอกกับแม่เสมอว่า เป็นบ้านที่เราอยู่ตอนเด็กๆ พอพูดไม่ทันจบประโยค หันไปมองหน้าแม่ น้ำตาแม่ไหลออกมา แม่บอกว่าคิดถึงพ่อ คิดถึงตอนที่เราลำบากที่สุดของชีวิต แต่แม่บอกว่าเราก็มาไกลแล้ว “ต่อให้เราลำบากต้องกินข้าวกับเกลือแต่เราก็มีกินตามประสา     ครอบครัวเล็กๆ”