ความเห็น: 10
ถูกชะตา ถูกใจ ได้เรียนรู้ [C]
บางครั้งรู้สึกไหม..ว่าเจอใครแล้วถูกชะตาจัง.. และก็ได้กลายมาเป็นเพื่อนที่ดีกันจนได้..
วันก่อนไปแอบถูกชะตาอย่างเงี้ย กับ ดร.สุรภี โสรัจจกุล หรือเรียกว่าพี่ไก่ ซึ่งเป็นอาจารย์อยู่ที่วิทยาลัยมิชชั่น.. ถูกชะตาเพราะอะไร.. ก็ตอบไม่ได้ รู้แต่ว่าชื่นชม ด้วยความที่พี่เค้าพูดภาษาอังกฤษเพราะ (พอดีได้อยู่ทีมแปลเดียวกัน แอบฟัง ชื่นชม และเรียนรู้วิธีการของพี่เค้าตลอดงาน)
ความถูกชะตาก็ส่งผลต่อเนื่องมา.. พี่ไก่โทรมา update เกือบทุกอาทิตย์ ในขณะที่ Kon1Kon ก็ส่ง sms ไปหาทุกวันพุธ.. วันนึงได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนกันเรื่องน้องชายของพี่ไก่ ซึ่งทำงานอยู่ที่อเมริกา.. คุยไปคุยมา ถึงได้รู้ว่า น้องชายพี่ไก่เค้าได้รับรางวัล Teacher of the Year 2 ปีซ้อน... ว๊าว...ว่าแล้วต้องแอบถามเคล็ดลับซะหน่อย ในฐานะที่เป็นคนสนใจเรื่องการเรียนการสอนเช่นกัน..
คำตอบของพี่ไก่น่าสนใจมาก..พี่ไก่บอกว่า น้องชายพี่ไก่ยึดคติว่า “The student will forget what you teach them, but they will never forget how you touch their life.” แปลเป็นไทยว่ายังไงดีล่ะ.. ประมาณว่า “นักเรียนอาจจะลืมสิ่งที่คุณสอนเค้า แต่เค้าจะไม่มีวันลืมว่าคุณได้เคยสัมผัสชีวิตของเค้าอย่างไร”
สอดคล้องกับที่ ดร.รุ่ง แก้วแดง กล่าวไว้นะคะว่า “ครูไม่เพียงแต่สอนหนังสือ แต่สอนคนให้เป็นคน”..
กินใจค่ะ...
บันทึกอื่นๆ
- เก่ากว่า « สอบ สอบ สอบ..(โครงร่างวิทยานิพนธ...
- ใหม่กว่า » การเรียนรู้อย่าง "ไม่" มีความสุข
ความเห็น
- ตามมายกมือเห็นด้วย 2 มือค่ะ
- “The student will forget what you teach them, but they will never forget how you touch their life.”
ข้อคิดนี้ไม่เพียงแต่ใช้กับการเรียนการสอนเท่านั้นนะคะ
ในงานวิจัยก็เช่นเดียวกันค่ะ นักวิจัยต้องทิ้งความรู้ทั้งหมดก่อนลงพื้นที่ (ครั้งแรก) เพื่อให้สมองว่างๆ เก็บข้อมูลมาทั้งหมดโดยไม่ลำเอียง (bias)
จากประสบการณ์การทำงาน ผอ. เคยสอนเสมอว่า "อย่าทำตนเป็นผู้รู้" แต่ให้ฟังให้มาก แล้วใช้ความรู้ของคุณมาเรียบเรียงสิ่งที่ได้ฟังมาอย่าง "ระบบ" จากนั้นใช้ความสามารถของคุณในการหาหนทางแก้ไขหรือบรรเทาปัญหา โดยต้องเอาตัวเราไปสัมผัสกับชีวิตของชุมชน ให้เป็นหนึ่งเดียว ...แล้วเราจะพบว่าทางออกไม่ได้ซับซ้อนมากมาย เพียงแค่ค่อยๆ เลาะไปทีละขั้น ทีละขั้น...เชื่อมั่นในภูมิปัญญาชาวบ้าน..เราเพียงแค่เพิ่มทักษะ/ขีดความสามารถ โดยการถ่ายโอนเทคโนโลยี....เฮ่อ แค่ที่เขียนมาก็ไม่รู้จะทำได้สักเท่าไหร่นะคะ ...มีคนเคยบอกไว้ว่า ปัญหาทุกวันนี้ที่ยิ่งแก้ยิ่งติด เพราะเรามี "ผู้ (คิดว่าตัวเอง) รู้" อยู่เต็มบ้านเต็มเมืองค่ะ...(จำเค้ามานะคะ)
เล่าให้ฟังเฉยๆ นะคะ ...
![]() |
ขอบคุณสำหรับข้อคิดที่ดีมากๆ ครับ
จากข้อคิดข้างต้น ผมขอเสนอ "ข้อที่ไม่ต้องเอาไปคิดให้รกสมองก็ได้" ดังนี้ นะครับ
“The teachers will forget most of the students that they have taught, but they should never forget what you have to teach.”
ขอบคุณทั้ง
- คุณคนธรรมดา
- พี่อัมพร
- น้องไตรลดา
- คุณคนทำงานชายฝั่ง
- พี่เมตตา
- และคุณไม่แสดงตน
มากค่ะ ที่แวะมาอ่านกันนะคะ...
- สำหรับประเด็นที่น้อง
แบ่งปันมา ..พี่ก็เห็นด้วยค่ะ..ท่านผอ.เข้าถึงหัวใจของการทำงานในชุมชน..ที่บอกว่า "อย่าทำตนเป็นผู้รู้"..เพราะว่าในชุมชน มีคนที่รู้กว่าเราเยอะเชียวค่ะ..
- ก็เลยจะมาชวนไปอ่านอีกบันทึกนึง เกี่ยวกับวิจัยชุมชนเหมือนกันค่ะ...ชื่อบันทึก.."สิ่งดีๆ เกี่ยวกับการทำวิจัยกับชุมชน" กดที่นี่ได้เลยค่ะ
"นักเรียนอาจจะลืมสิ่งที่คุณสอนเค้า แต่เค้าจะไม่มีวันลืมว่าคุณได้เคยสัมผัสชีวิตของเค้าอย่างไร”
อันนี้ตอบในประสบการณ์ที่เป็นนศ.มาก่อนนะคะ
ลืมสิ่งที่อาจารย์สอนไปเยอะเลย แต่ยังไงก็ไม่เคยลืม
ความสนุก การใช้ชีวิตตลอด 4 ปี ที่รั้วมอ.ปัตตานี
กับอาจารย์ภาคฝรั่งเศสที่น่าร๊ากของพวกเรา
ว่าไปคิดถึง น้ำตาจะไหล T^Y
- น้องแอบเหงาจ๊ะ..อยากส่งเสียงแทนน้อง ไปบอกอาจารย์ที่ภาคฝรั่งเศสจัง..อยากให้อาจารย์ที่นั่นได้รู้ว่า ท่านได้สร้างความทรงจำที่ดีให้กับนศ.แล้ว...อยากให้กำลังใจท่านอาจารย์ทุกคนเหล่านั้นจังเลยค่ะ...
- สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของการเป็นครู คงไม่มีอะไรที่ดีเท่า การได้รู้ว่า เราได้ make a difference ในชีวิตของใครบางคน...
- อยากประกาศให้โลกรู้จัง...จะประกาศยังไงดี..???..
29 พฤศจิกายน 2550 23:38
#3116