หนู ป. ต๊อแต๊ ^[C]

วันก่อนเห็นใน personal message line ตอนเข้าเอ็มเอสเอ็นแล้วหละ  ปอขึ้น message ไว้ว่า “ต๊อแต๊................................มากเลย”  แต่ว่ายังไม่มีโอกาสได้ซักถาม จนกระทั่งถึงวันพฤหัสที่เป็นกิจกรรมติวกลุ่มเพื่อเพิ่มทักษะที่จำเป็น  ที่จริงวันนั้นต้องคุยกันเรื่องวิธีการออกแบบสอบถาม  แต่เนื่องจาก paper ที่ให้ไปเป็นภาษาอังกฤษที่ทุกคนถนั๊ดถนัด (PSU –GET ยังไม่ผ่านกันซักคน)  ก็เลยขอเวลาไปอีกอาทิตย์นึง  กลุ่มก็เลยได้มีโอกาสนั่งคุยถามไถ่ทุกข์สุขตามประสา

“ใช่ที่พวกเราถามมากเรื่องวิธีการสำรวจเมื่อวันอังคารนั้นหรือเปล่า เสีย self หรือเปล่า” พี่กิ๊ฟถาม

“ไม่ ม่ายช่ายเลย เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก  ไม่เกี่ยวกับพวกเราในกลุ่มนี่เลย” เจ้าตัวตอบ

“งั้นเกี่ยวกับอะไรล่ะ” ทุกคนเอียงหูฟัง

แล้วปอก็เลยได้ระบายความอัดอั้นที่สะสมคั่งค้างไว้ออกมา  สิ่งที่ทำให้ปอท้อแท้เสียใจก็คือ  คนที่บ้าน  คนที่เป็นที่รักที่สุดของปอ กลับไม่เข้าใจในความตั้งใจของปอ  ปออยากจะทำ thesis ที่ตัวเองชอบ และมีหลายอย่างที่ปอยังไม่รู้ชัด ปออยากจะทำความเข้าใจให้กระจ่างแจ้ง  อยากเข้าชุมชนอีก อยากคุยกับคนในชุมชนให้ลึก  แต่กลับได้รับคำแนะนำจากพี่สาว ซึ่งเรียนจบโทแล้วเหมือนกัน แต่อยู่คนละ field เพียงแต่เคยบังเอิญไปเก็บข้อมูลในชุมชนเหมือนกัน  แต่เนื่องจากข้อมูลที่พี่สาวปอเก็บ มันเป็นคนละลักษณะกับข้อมูลเชิงคุณภาพที่ปอต้องการ  และแม่ ก็ฟังและเชื่อพี่สาวมากกว่า (ซึ่งก็เป็นธรรมดา เพราะพี่สาวเรียนจบแล้ว มีงานทำเป็นถึงอาจารย์ ในสายตาของแม่ พี่สาวก็น่าจะรู้ดีกว่าปอ)  แต่ปอเสียใจตรงที่ว่า  แม่ไม่ฟังปอเลย  ปอจะอธิบายอะไรแม่ก็อ้างไปที่พี่สาวหมด  ปออยากจะลงไปชุมชนอีก แม่ก็ว่าไม่ต้องไปแล้ว ปออยากไปคุยกับคนที่เคยทำวิจัยในพื้นที่เดียวกันเพื่อทำความเข้าใจกับพื้นที่ พี่สาวก็บอกว่าอย่าไปเชื่อมากนักเลยชาวบ้านน่ะ   ปอก็เลยรู้สึกว่าคนที่ใกล้ตัวที่สุดของปอกลับไม่เข้าใจ   เวลาจะเข้าชุมชนแต่ละที ก็โดนถามโดนซักมากมาย  พูดอะไรอธิบายอะไรก็ไม่ฟัง  ปอก็เลยเสียใจ (ว่าแล้ว น้ำตาก็พราก พราก...พี่กิ๊ฟรีบส่งทิชชูให้)

หลังจากทุกคนที่ฟังต่างนิ่งเงียบ ปล่อยให้ปอร้อง..ให้พอใจ  ก่อนจะช่วยกันให้กำลังใจกันไปมาอยู่พักใหญ่ 

“เข้มแข็งเข้าไว้นะ” ณุเสริม

“ให้คุณภาพงานเป็นเครื่องพิสูจน์ละกันปอ  พ่อ แม่ พี่ เค้าก็ต้องแนะนำตามที่เค้าคิดว่าดี ถ้าเค้าเข้าใจผิด เดี๋ยวพอปอสำเร็จ เค้าก็จะเข้าใจเองแหละ” Kon1Kon ให้กะลังใจ

“เหมือนพี่แอ้ไง” กิ๊ฟเสริม

“สู้ๆ นะ” แต๋มเชียร์

“เอาหละ อย่าไปมัวแต่ต๊อแต๊นานเลยนะ  หันกลับมาสู้กันต่อไปดีกว่า” Kon1Kon เชียร์ตาม

คืนนั้นพอเข้าเอ็มอีกที message line ของปอ ก็ปรากฏดังนี้

“สู้สู้..........เนอะ”

อือม....และนี่ก็เป็นวันที่ดีของ Kon1Kon อีกวัน ^_^