ขึ้นโรงพัก....ในนามประชาชน

ดึกแล้วคืนนี้ดิฉั้นยังไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ จิตฟุ้งซ่าน..ลุกขึ้นกินนมอุ่น...นอนลงไปนับแกะ...แกะดำตัวที่ 1 กระโดดข้ามรั้วไป..แกะดำตัวที่ 2 กระโดดข้ามรั้วไป......ตัวที่ 100 กระโดดข้ามรั้วไปแล้ว...ก็ไม่หลับลุกขึ้นมาทำงาน..ข่มใจ...ข่มความรู้สึก...ข่มตา...ทำไมมันยากจัง

เมื่อเย็นที่ผ่านมาดิฉั้นไปรับลูกน้อยตามปกติชีวิต..เธอชวนไปซื้ออุปกรณ์การเรียนที่เธอจะใช้ในวันพรุ่งนี้ที่ร้าน "สมอทอง"  แถวๆสามชัย...เวลา 6 โมงสิบห้าดิฉั้นเจอมืออาชีพ"กระชากกระเป๋า"ระหว่างดิฉั้นกำลังล๊อครถด้วยมือขวา...มือซ้ายถือกระเป๋าหิ้วใบเล็ก  ชั่ววินาทีรู้สึกเหมือนโดนของแข็งมาชนที่เหนือเข่าซ้ายคิดว่าตัวเองโดนรถชน...โอ้ยเจ็บขา..เบี่ยงตัวหาต้นเหตุ..มอเตอร์ไซด์คันหนึ่งขับไปอย่างรวดเร็วพร้อมกระเป๋าถือของดิฉัน..ดิฉั้นถูกกระชากกระเป๋าไปแล้ว..โดยไม่ทันเห็นไม่ทันเรียกใครก็ไปไกลถึงหน้า เคแอนด์เคแล้ว...แม่จ๋าช่วยด้วย.....ตกใจ!.....

แม่เจ็บมั้ยเจ้าสองตัวของดิฉั้นกรูเข้ามาหาแม่...ลูกเห็นมันเอากระเป๋าแม่ไป....บอกตำรวจแม่..เราต้องบอกตำรวจลูกหาตำรวจก่อน..แถวนี้ไม่มีตำรวจเลยแม่

คนใจดีที่เห็นเหตการณ์แถวนั้น..มามุงถามไถ่..
โทรศัพท์ก่อนพี่..โทรแจ้งอายัดบัตร..ระงับเบอร์โทรศัพท์มือถือ น้องสาววัยรุ่นให้ใช้โทรศัพท์จัดการธุระเบื้องต้นงแม่ค้าแถวนั้นชวนกินข้าว..ขอบคุณค่ะ..ดิฉั้นนึกถึงบ้าน อยากกลับบ้านให้เร็วที่สุด..เด็กๆ คงตกใจมากแล้ว....ดิฉั้นรู้สึกขอบคุณในน้ำใจของคนข้างทาง...คุณลุงบอกว่าไปแจ้งความก่อน..อย่าพึ่งกลับบ้าน รอพรุ่งนี้จะช้าไปเดี๋ยวเขาเอาบัตรเราไปทำอะไร..แจ้งความไว้ก่อน

ไปโรงพัก..คุณตำรวจให้ดิฉั้นโทรแจ้ง 191 ก่อนรับแจ้งความ...บันทึกรายละเอียดและทรัพย์สินที่หายไป.. พร้อมเล่าว่าเป็นเรื่องปกติ ชุกชุมมากระยะนี้มีคนแจ้งความคดีวิ่งราวลักษณะนี้วันละถึง 20-30 ราย  ช่วงเวลานี้หล่ะเลิกงานมาหาข้าวกินกัน..ขณะที่เราเหนื่อยจากงานมา..พวกนี้ก็ออกหากินพอดี...นายตำรวจลงบันทึกพลางบ่นไปพลาง..น้องนี่ดีหน่อยนะไม่บาดเจ็บ บางคนขาหัก..ตำรวจเห็นก็ช่วยอะไรไม่ได้..ตำรวจก็กลัวเจ็บเหมือนกันอ้าว!กลายเป็นเรื่องธรรมดาของตำรวจไปซะแล้ว...

ดิฉั้นกลับขึ้นรถมา..ตอบคำถามเจ้าสองตัว..
เจ้าพี่สาว"แม่ตำรวจเขาไม่ช่วยเหรอ...แล้วทำไมเขาบอกเป็นเรื่องปกติหล่ะแม่"คือมันมีมากไงคะลูกเราต้องระวังตัวเองตำรวจระวังให้ไม่ไหวเจ้าน้องสาว..."แม่ใครอ่ะ"  "โจรเหรอแม่".."รีบกลับบ้านเร็วลูกกลัว"

ถึงบ้าน..ดิฉั้นสำรวจร่างกายมีแผลเขียวช้ำเป็นวงเหมือนชนของแข็งที่ขาซ้าย..ลำดับเหตการณ์ให้คุณผู้ชายฟัง..ระหว่างที่กำลังปิดประตูรถส่งเสียงไล่ลูกๆให้ไปยืนรอที่ข้างถนน....มีรถเครื่องขับมาประชิด..คนซ้อนหลังน่าจะใช้ไม้หรือเหล็กทิ่มที่ขา หวังให้ตกใจเพื่อจะได้เบี่ยงตัวดูว่าเกิดอะไรขึ้น.อาศัยจังหวะตกใจแย่งกระเป๋าขับรถหนีไป.....ตอนแรกคิดว่ารถชน...

หากเกิดกรณีเช่นนี้.
      แจ้ง 191
      แจ้งอายัดบัตรทั้งหลาย
     ไปโรงพักแจ้งความ
      กลับบ้าน..ทำใจให้ปกติทรัพย์สินเป็นของนอกกาย..ไม่เจ็บตัวก็ดีแล้ว...พยายามเปลี่ยนอารมณ์ตัวเองให้ปกติ...หาอะไรทำไม่จมจ่อมกับความเสียดายตังส์ที่โดนเอาไป....(ยากมากหาเรื่องทำตั้ง 10 เรื่องแล้วยังนอนไม่หลับเลย)
      หากนอนไม่หลับก็ลุกขึ้นมาหาอะไรทำ......
      รุ่งขี้นไปจัดการเรื่องบัตรที่เกี่ยวข้อง...
      เล่าเหตุการณ์ที่เกิดให้คนอื่นฟัง..เพื่อได้ระวังตนเอง

ว่าแต่พรุ่งนี้...ดิฉั้นคงต้องหาคนใจดีเลี้ยงข้าวกลางวันปลอบใจ..แบบว่ามีสตางค์เหลือในกระเป๋ากางเกง...5 บาทเอง......

ราตรีสวัสดิ์ค่ะ...