คือภาพที่คนรอบข้างจดจำ

คืนนี้ดิฉันนอนที่สุราษฎร์ธานี ในขณะที่กำลังทรมานกับการนอนไม่หลับ อยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น "คุณพี่ขา น้องเขียน Blog ตามที่สัญญาไว้ แต่บังเอิญข้อความบางอย่างหายไป เรียกคืนได้หรือเปล่า ... โอยตายแล้วเซ็งเลยตรงจุดขมวดทั้งหมดเลยนะนั่นที่หายไป"

ดิฉันตาสว่างขึ้นในทันที เพราะจิตใจที่อยากช่วยเหลือเธอ เพราะด้วยภาพที่รับรู้ว่าเธอคนนี้เธอมุ่งมั่น จริงจังเรื่องราวที่ทำที่เป็นมาในบทสรุปสุดท้ายในทุกเรื่องราวของเธอจะได้ใจผู้อ่านไปซะทุกบันทึก

ดิฉันรู้ดีว่า"มันยากกว่าจะสรุปสุดท้ายได้ในการเขียนเรื่องราวบันทึกที่กำลังจะจบลง คนเขียนฝีมือระดับเธอไม่ปล่อยให้คนอ่านเล็ดลอดไปได้สักคนที่จะไม่ประทับใจการถ่ายทอดอารมณ์ ผ่านเรื่องราว"ก็แนะนำกันไป ยังไง้ก็ไม่คืนกลับมาเพราะกดผิดพลาดบางประการ...นี่เป็นตัวอย่างเรื่องราวของการเรียกคืนไม่ได้เมื่อเวลาผ่านไป

มาเจอหายไปแบบนี้มันก็มี 2 อย่าง
"ปิดจอนอนไปเลยให้มันหายเซ็ง"  แต่ดิฉันเชื่อว่า"อย่างเธอ" ไม่มีทางนอนหลับ
กับอีกทาง "เขียนใหม่ เขียนอีกรอบถึงนอนก็นอนไม่หลับเอาชนะให้ได้ อาไรว้า! กว่าฉั้นจะ "บิ้ว" อารมณ์เขียนได้นี่เป็นปีดันมาหายไปต่อหน้าต่อตา ไม่ได้ต้องทำให้ได้ตามความตั้งใจซิน่า...

ทุกคนมีภาพของตัวเองที่แสดงออกให้คนรอบข้างได้รับรู้ จดจำภาพความมุ่งมั่นและไม่ลดละต่ออุปสรรคขวากหนาม บางคนย่อท้อ หน้างอเวลางานมาก บ่นไปทำไป 

ย้อนมาถึงเจ้านาย "ดิฉันเคยตั้งคำถามว่า ทำไมมอบงานนี้ให้ดิฉันทำ" อยากรู้

คำตอบ....แม้เรามีลูกน้องมากมายก็จริงแต่ลูกน้องเหล่านั้นแตกต่าง บางคนเหมาะสำหรับงานละเอียดอ่อนต้องให้เวลามากหน่อยจึงทำสำเร็จ บางคนให้งานด่วนๆจะทำไม่ได้เพราะต้องรวบรวมโน่น นี่ประมาณ หลักการเยอะ สำหรับคุณผมจะนึกถึงเสมอเวลามีงานไม่ปกติ งานที่ซับซ้อนใช้พลังงานมากในเวลาจำกัดที่มีอยู่ ก็อึดซะขนาดนั้นไม่ย่อท้อมอบไปแล้วรู้ว่าต้องสำเร็จผมนอนหลับรอตรวจผลงานได้ 

ฟังดังนั้นแล้ว ดิฉันควรจะดีใจหรือเสียใจระคนปนกัน...ทำไมต้องเป็นตูร...

คือภาพที่คนรอบข้างจดจำ นั่นเอง
เชื่อดิฉันซิ คืนนี้ถ้าเธอ POst บันทึกไม่สำเร็จ ไม่ยอมนอนแน่....
คนแบบนี้ ท้าวแชร์ชอบที่สุด...อิ..อิ..

คืนนี้คงอีกนานกว่าดิฉันจะหลับ
มีความสุขกับการใช้งานนะคะ