เล่าเรื่อง...กองการเจ้าหน้าที่ไปดูงาน (ตอนที่ 1)

ดิฉันห่างหายไปจากการเขียน บันทึกไปหลายวันเนื่องจากมีภารกิจติดพัน ไม่ได้อยู่ในสำนักงาน หรืออยู่ก็ต้องใช้สมาธิมากมายที่ต้องทุ่มเทกับบางอย่างจนมิอาจปลีกตัว....ยอมรับว่าทรมานมากๆ...เห็นคีย์บอร์ดแต่มิอาจเขียนทั้งที่มีเรื่องในหัวมากมาย....ที่ห่างหายไปคือต้องไปดูงานค่ะ...รอบนี้ ระหกระเหิร เหลือเกินเลยตัดสินใจไม่หิ้วโน๊ตบุ๊คไปด้วย
ดูงาน...ท่านคงรู้จักนะคะว่ามันคืออะไร...นำมายืนยันกันอีกทีก็ได้
"การพัฒนาบุคลากร หมายถึงการดำเนินการของหน่วยงานต้นสังกัดที่กำหนดขึ้นเพื่อฝึกฝนหรือปรับปรุงให้บุคลากรมีความรู้ความสามารถและมีทักษะในการปฏิบัติหน้าที่ให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น โดยรูปแบบและวิธีต่างๆ เช่น ปฐมนิเทศ อบรม สัมมนา การศึกษาดูงาน ฯลฯ"
การดูงานเป็นรูปแบบหนึ่งของการพัฒนาบุคลากรที่หน่วยงานมักเลือกใช้ บ้างอาจใช้เป็นโครงการโดดๆ ยกกันไปศึกษาดูงานตามเรื่องที่กำหนด บางที่อาจเลือกเอาการดูงานเป็น ช่วงสุดท้ายหลังจากการศึกษาแนวคิด ทฤษฏีแล้ว เพื่อให้ไปเห็นตัวอย่างที่ดีหรือเห็นของจริงหลังการเรียนแล้ว

สัปดาห์ก่อนทีมงาน กจ. มีโอกาสไปดูงาน เรื่อง "การจ้างงานชาวต่างประเทศ"  เนื่องจากนโยบายของเราจะไปสู่ความเป็นนานาชาติยิ่งขึ้น...กองการเจ้าหน้าที่มีหน้าที่ดูแลเรื่องการจ้างชาวต่างประเทศ การดูแลให้เขาอยู่กับเรา การบริการเอกสาร การทำสัญญา การให้สิทธิสวัสดิการ ต่างๆ เพื่อจูงใจให้เขาอยู่กับเรานานๆ  อันที่จริงแล้วไม่ว่า ชาวไทยหรือชาวต่างชาติเราก็อยากให้อยู่กับเรานานๆ ทั้งนั้น แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าในการจ้างงาน นายจ้างและผู้ถูกจ้าง ต้องมีการตกลงทำสัญญากัน ..... ทุกครั้งที่มีการลงนามในสัญญา เราเห็นกริยาอาการ แล้วรู้สึกเห็นใจชาวต่างชาติที่ต้อง เซ็น ในสิ่งที่เขาไม่รู้เรื่อง(ที่มันเป็นภาษาไทย) 

อ้าว! แล้วจะไปยากอะไร ก็แปลซิ แปลภาษาไทยนั่นหล่ะเป็นภาษาสากลซะ...แล้วการลงชื่อในสัญญาผู้เซ็นก็จะสบายใจขึ้น แล้วทำไมต้องดูงาน   เราคิดกันว่า เมื่อเราจะดูแลบุคลากรที่เป็นชาวต่างประเทศแล้วเราก็ดูซะหน่อยว่าที่อื่นเขาทำยังไงกัน....เขามีแนวคิดในการดูแลบุคลากรชาวต่างประเทศอย่างไร อะไรบ้างเป็นสิ่งจูงใจให้เขาอยู่กับเราได้นาน เราดูแลเขา เขารักเรา "ประทับใจกันทั้ง 2 ฝ่าย"

ได้การเลย ในโอกาสที่ผู้บริหาร กจ. (ท่านรองอธิการบดี) ต้องไปประชุมสภามหาวิทยาลัยอยู่แล้ว  ประกอบกับหัวหน้างานของ กองการเจ้าหน้าที่ มากกว่าครึ่งหนึ่งมีภารกิจประชุมที่กรุงเทพอยู่แล้ว เราจึงนัดหมายชวนกันไปดูงานในกรุงเทพวันที่ 16-17 มกราคม 2551 ดู  2 แห่งคือ ที่มหาวิทยาลัยอัญสัมชัญ (ABAC) และที่สถาบันสิรินทร มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์  สำหรับดิฉันไปเพิ่มอีกแห่งที่มหาวิทยาลัยมหิดล (ดูงานหลักสูตรนักบริหารของเขาที่ดำเนินการมาแล้ว 8 ปี)

อ่าน ตอนที่ 2  นะคะ (ตอนนี้ยาวไปอีกแล้ว)