ความรักผ่าน....ไม้เรียวของแม่

ตอนวัยเด็ก .........หญิงคนใดเล่า.....ที่คอยอุ้มเลี้ยงดูแลเรา

ตอนเติบใหญ่.......หญิงคนใดเล่า.....ที่คอยอบรมสั่งสอนเรา

และตอนนี้............หญิงคนใดเล่า.....ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเรา

คำตอบโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรเลย..............คือ “แม่”            

          เท่าที่จำได้ในตอนวัยเด็กเคยทำผิดกับแม่ไว้หลายครั้ง ไม่ว่าจะดื้อกับแม่ พูดจาไม่ดีกับแม่ และทำหลายอย่างให้แม่เสียใจ ซึ่งในบรรดาพี่น้องทั้งสามคน แม่บอกว่าเป็นลูกที่โดนไม้เรียวตีก้นเยอะที่สุด เพราะว่าดื้อมากกว่าคนอื่น ๆ ด้วยไม้เรียวของแม่ (อาวุธประจำตัว) หลายต่อหลายอันและหลายต่อหลายครั้งที่ถูกตีทำให้ลูกคนนี้เป็นคนดีขึ้นมาได้ มีหน้าที่การงานของตน และมีหลายต่อหลายอย่างในวันนี้ได้

          นับตั้งแต่ที่พอจะรู้เดียงสาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ถึงตีเรา โดยทุกครั้งที่แม่ทำอย่างนั้นแม่มีเหตุผลเสมอซึ่งเหตุผลลึก ๆ นั่นก็คือ “ความรักที่แม่มีให้” แม่เคยบอกว่าถ้าไม่รักก็คงไม่ตำหนิและไม่ตีลูกหรอก ในตอนนี้ลืมไปแล้วว่าถูกไม้เรียวของแม่ตีครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ เพราะที่ผ่านมาก็พยายามเป็นลูกที่ดีของแม่กับพ่อมาโดยตลอด ด้วยการที่เป็นเด็กบ้าน ๆ เป็นลูกเกษตรกรที่หาเช้ากินค่ำคนหนึ่ง ก็ต้องออกไปทำงานตากแดด ตากฝนกับแม่และพ่อตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ แล้ว ซึ่งในตอนนั้นจำได้ว่าที่บ้านมีฐานะไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ ดังนั้นต้องทำงานหนักและหลายอย่างมาก ไม่ว่าจะทำสวนยาง ทำนา เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่เนื้อ ปลูกผัก  โรงสีข้าว และเปิดร้านชำเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน ซึ่งทุกอย่างที่แม่กับพ่อทำนี้ก็เพื่ออนาคตของครอบครัว ที่สำคัญคืออนาคตของลูก ๆ ทั้งนั้น  

          ถ้าเราเข้าใจแล้วว่าพวกท่านทั้งสองคน โดยเฉพาะ “แม่” ทำหลายอย่างเพื่อเรามากมายมหาศาลแค่ไหน เราควรที่จะเป็นลูกกตัญญูตอบแทนพระคุณของท่านให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยการดูแลเอาใจใส่ท่าน รักท่านให้มาก ๆ เพราะเวลายิ่งผ่านไปเรามีโอกาสที่จะดูแลท่านน้อยลงทุกวัน สำหรับคนที่แม่กับพ่อไม่ได้อยู่ให้เราดูแลอีกต่อไปแล้ว ก็ขอให้ดูแลลูก ๆ และดูแลตัวเองให้ดีที่สุด เพราะท่านทั้งสองไม่ได้จากเราไปไหนเลย เพียงแต่ท่านอยู่ในตัวของเรานี่เอง ไม่ว่าจะเป็นเลือด เนื้อ ชีวิตหรือจิตวิญญาณของเราก็ได้มาจากคนสองคนที่เราเรียกว่า “แม่และพ่อ”

                                         By...Ness CoFFee'