อ่าน: 2395
ความเห็น: 6

เมื่อฉัน.......ใกล้ 50 ^[C]

จำได้ว่าพึ่งบ่นไปไม่นาน เรื่อง เมื่อฉัน.....ใกล้ 40 เผลอแป๊บเดียว อะไรเนี่ย นี่ฉันใกล้จะ 50 แล้วเหรอ ทำไมเวลามันผ่านไปรวดเร็วอะไรขนาดนี้

ปีนี้เริ่มรู้สึกจริงๆ ว่าตัวเองแก่ ทำอะไรช้าลงมาก จากเคยทำอะไรไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ออกค่าย ทาสี ตอกตะปู พรวนดิน ทำอะไรได้สารพัดแบบไม่ต้องพักเลย

สองสามวันนี้ หลังกลับจากไปแจกของน้ำท่วมที่ตรัง ด้วยต้องปีนขึ้นลงรถออฟโรด ล้อโต คันสูงหลายสิบรอบ กลับมาถึงกับเป็นไข้ แม้จิตใจยังฮึกเหิมแต่ก็ต้องยอมรับว่าร่างกายไม่สามารถตามใจตัวเราได้เหมือนเก่าอีกแล้ว

ฉันเริ่มมองเห็นตัวเองในกระจก หญิงสาวคนที่อยู่ในกระจกเป็นผู้หญิงที่เข้าสู่วัยกลางคน ที่มีโครงหน้าที่เปลี่ยนไป ในวัย 30 - 40 โครงหน้ายังใกล้เคียงกับตอนอายุ 25 แต่พอเริ่มเข้า 50 เริ่มรู้ว่าหน้าตาตัวเองเปลี่ยนไป ผิวหน้าเริ่มปรากฏริ้วรอย ร่องแก้มที่ลึกชัด รอยขมวดคิ้วที่หน้าผากเป็นรอยขีดกลางชัดเจน หางตามีริ้วรอยของตีนกา ฝ้าดำปื้นใหญ่ชัดเจนกว่าเดิมจนเหมือนแผลเป็นบนใบหน้า 5555 ฉันเริ่มเห็นโครงหน้าของคนแก่ในกระจก แบบที่ฉันเคยมองเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้จากรุ่นพี่ๆ ที่ทำงานด้วยกัน โอ้นี่ฉันแก่แล้วจริงๆ ผมสีขาวดอกเลาขึ้นเต็มจนหลายๆ คนเริ่มทัก

สายตาเริ่มยาวแบบกู่ไม่กลับ ไม่สามารถฝืนอ่านหนังสือโดยไม่สวมแว่นตาได้อีกต่อไป เส้นเลือดขอดที่ขาเริ่มเป็นร่องรอยชัดเจนจนเขียวอย่างเห็นได้ชัด

หัวใจที่เคยเต้นตูมตาม เหมือนจะเต้นในจังหวะที่ช้าลง ไม่มีอะไรในโลกที่น่าสนใจมากมายเหมือนวันวานที่เห็นอะไรก็ตื่นเต้น จนเก็บอาการไม่อยู่ พึ่งรู้ว่าคนอายุจะ 50 เหมือนเห็นอะไรต่ออะไรมามากมายไปหมด จนไม่มีพื้นที่เหลือให้ตื่นเต้น ประหลาดใจเหมือนสมัยสาวๆ

ฉันพบว่าความทรงจำในอดีตยังตราตรึงแจ่มชัด แต่ความทรงจำในปัจจุบันกลับสั้นและลางเลือน

เวรกรรมจริงๆ ฉันจดจำผู้คนที่เคยรู้จักตอนอายุก่อน 40 ได้อย่างแม่นยำ แต่สำหรับผู้คนที่ผ่านเข้ามาในช่วงหลังจากนั้น โดยเฉพาะที่รู้จักในวันนี้ แค่ผ่านไปครึ่งนาทีฉันก็ต้องกลับไปถามซ้ำว่า ขอโทษนะคะ ชื่ออะไรแล้วค่ะ ถามสักครั้งสองครั้งก็ ตัดปัญหาเรียกน้อง เรียกเธอไปซะหมดเรื่อง จนต้องพยายามบอกกับใครที่พึ่งรู้จักว่า ถ้าอาทิตย์หน้าพี่จำเธอไม่ได้ อย่าโกรธนะ พี่จำเรื่องราวของเธอได้ แต่พี่อาจจำหน้าและจำชื่อเธอไม่ได้

การมีที่ทำงานอยู่ในตลาด อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายหลายพันคน คนเดินสวนทางกันส่งยิ้มให้ หลายๆ คนเดินเข้ามาทักทาย วันละเกือบเป็นร้อยๆ คน ยอมรับว่าเกรงใจมาก ที่ต้องเออออทักทายใครๆ แบบยิ้มหวาน “มาเดินตลาดเหรอคะ” รึไม่ก็ “อุ๊ยวันนี้ซื้อของเยอะแยะเลยนะคะ”

แต่ในสมองคิด คิด คิด “คนนี้ใคร ใคร ใครนะ นึกไม่ออก ใครฟ่ะ คุ้นๆ นิ ติดอยู่ที่ปาก ใครแล้วอ่ะ”

บางทีต้องทำหน้าตาย เมื่อแม่ค้าถอดผ้ากันเปื้อนมาคุยด้วยแล้วจำไม่ได้ดันคิดว่าเป็นเพื่อนเก่า ดันทำเสียงสูงตื่นเต้น “เป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอกันซะนาน” แม่ค้ากระอึกกระอัก “เออ พี่ปอ หนูขายของในนี่อะค่ะ พี่ปอจำคนผิดแน่เลย” ฉันกระอึกกระอักกว่า “อ๋อ เออ ๆ ตายแล้วพี่นี่มั่วจริง ขอโทษที นึกว่าเพื่อน”

เข้าใจมั๊ยว่า การมีความจำที่แสนสั้นมันทำลายความมั่นใจในตัวเราที่เคยมีให้ลดลง และทำลายความสัมพันธ์ที่กลายเป็นช่องว่าง การจำชื่อใครก็ไม่ได้ จำชื่อได้ก็เรียกผิดคน ทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าเสียความรู้สึก เหมือนเราไม่ใส่ใจเค้า