วัยงาม ^[C]

ฉันพึ่งตระหนักถึงความงดงาม ของระบบในร่างกาย  ที่เปลี่ยนแปลงเพื่อรองรับกับช่วงอายุต่างๆ ได้อย่างลงตัว

ในวันที่ฉันกำลังก้าวไปสู่ ผู้สูงวัย 

 เริ่มจากสายตาที่ค่อยๆ ยาว ขึ้นๆ  จนไม่สามารถมองอะไรใกล้ๆ ได้ชัดเจน  คงเพื่ออำพรางปกปิดไม่ให้ฉันต้องเห็นริ้วรอย  จุดด่างดำบนหน้า  ผมสีขาว และความหม่นหมองของผิวหน้า 

สายตามันยาวจนไม่เคยมองเห็นตัวเองชัดๆ ในกระจก จึงไม่รู้ตัวว่าหน้าตามันทรุดโทรมไปตามวัยอย่างไร นี่ถ้าไม่ใส่แว่นสายตายาว ฉันก็คงไม่เห็นความร่วงโรยของร่างกายตนเองอย่างชัดเจน   จึงทำให้ยังคิดว่าตัวเองสาวเสมอไม่เปลี่ยนแปลง  เพราะสายตายาวที่ทำให้เห็นตัวเองได้ลางเลือนในกระจกเสมอ

ฉันความจำสั้นลง  ลืมง่ายขึ้น  และเริ่มไม่จดจำเรื่องราวต่างๆ  คงเพราะร่างกายต้องแบกรับ  รับรู้ทุกข์สุขของตน  และผู้คนมากล้น  จนค่อยๆ ลดทอนให้เบาบางลง ด้วยการลืม  ไม่จำเป็นต้องจดจำทุกผู้คนที่ผ่านมา  ไม่จำเป็นต้องจำได้เสมอถึงสิ่งที่อยากจะทำในอนาคต  สิ่งที่เคยทำในอดีต และสิ่งที่กำลังทำในปัจจุบัน  ก็ทำให้สมองว่างดี  เพราะไม่เหลือเรื่องอะไรสำคัญอีกต่อไป ด้วยลืมไปซะหมดล่ะ

ร่างกายที่เตรียมเข้าสู่วัยชรา  ทำให้เริ่มเห็นความเสื่อมของร่างกายอย่างช้าๆ  เป็นการเตรียมใจให้เรายอมรับกับการเสื่อมของสังขาร  และเริ่มมองเห็นความไม่จีรังยั่งยืนของสิ่งใด แม้แต่สิ่งที่เราคิดว่าเป็นตัวของเราเอง

ผมที่ค่อยๆ ขาว ขึ้นทีละเส้น  ช่วยเตือนสติเราทุกวัน ๆ  ให้เตรียมตัวรับสภาพความจริงในวันข้างหน้า  ที่พร้อมจะขาวโพลนหมดทั้งหัว   ทำใจได้ก็ปล่อยให้ขาว  ทำใจไม่ได้ก็ไปย้อมเพื่อปลอบใจตัวเอง  ด้วยทนเห็นสภาพที่เปลี่ยนแปลงไปไม่ได้ 

ฉันกินได้น้อยลง  กินนิดเดียวก็อิ่ม  จนตกใจว่า ทำไมเราแค่ดื่มน้ำก็อิ่มล่ะ  ทั้งที่เมื่อก่อนสามารถทานข้าวหมูแดงพิเศษ ได้ 2 ห่อครึ่งเลยทีเดียว  ร่างกายคงรู้ว่าไม่ต้องทานมาก เพราะไม่ได้เผาผลาญได้ดีเหมือนสาวๆ อีกต่อไป

ฉันเคยทำงานตรากตรำ ก็ไม่รู้สึกสะทกสะท้าน  แต่ปัจจุบันนี้ แค่บรรยายให้ผู้มาดูงานฟังแค่  3 ชั่วโมง  ก็เหนื่อยเหมือนจะขาดใจ  หมดแรงจนต้องนั่งนิ่งๆ ไม่กระดิกมือ  ไม่ขยับเท้า  แม้จะอ้าปากยังรู้สึกหมดแรง  เป็นสัญญานเตือนจากร่างกายให้ต้องหยุดพัก  ต้องทำอะไรให้ช้าลง เพราะร่างกายเปราะบาง  ไม่แข็งแรงเหมือนก่อนอีกแล้ว

ถ้าแก่กว่านี้อีก  อีกหน่อยหูคงจะตึง  เพื่อจะได้ไม่ต้องรับฟังเสียงจากคนรอบข้าง คงเพื่อให้อยู่กับตัวเอง  ฟังเสียงหัวใจ  เสียงความคิด  เสียงร้องจากร่างกายตนเอง  อืมม์ ดีจัง

ขอบคุณร่างกายของฉัน  และต้องขอบคุณผู้ที่สร้างมนุษย์  ผู้สร้างโลกขึ้นมา  พร้อมกับจัดวางทุกสิ่งให้ลงตัว ตามกาลเวลา  ตามสภาพที่ควรจะเป็น จนงดงามในทุกช่วงวัย