ตากล้องต้องเรียนรู้

เดี๋ยวนี้สิ่งที่ใช้ในการสื่อสารที่รวดเร็วและเข้าใจง่ายคงไม่มีใครเถียงนะค่ะ ว่าการสื่อสารด้วยภาพถ่ายจะเป็นการนำเสนอที่สามารถสื่อได้หลากหลายรส หลากหลายอารมณ์ ทุกอิริยบท ไม่ว่าจะเป็น ดีใจ เสียใจ เศร้า สูญเสีย ตื่นเต้น ตกใจหรืออีกมากมาย ยากที่จะนำมากล่าวในที่นี้ได้หมด ด้วยเทคโนโลยีอันทันสมัยแม้แต่เด็กมัธยมหรือแม้แต่เด็กเล็กระดับอนุบาลก็สามารถถ่ายภาพได้แล้วในปัจจุบัน ต่างกับสมัยเมื่อ 50-60 ปีก่อนโน้น กว่าจะถ่ายภาพสักครั้งก็ต้องไปที่ร้านถ่ายภาพและต้องใช้เวลาหลายวันจึงจะได้ชื่นชมภาพที่ถ่าย  ผู้เขียนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชมถ่ายภาพตั้งแต่เมื่อไร เท่าที่จำได้สำหรับกล้องตัวแรกที่ได้มาจากพี่ชายตั้งแต่ปีไหนจำไม่ได้  เป็นกล้องฟิล์มรุ่น YASHICA FX-7 กล้องนี้จะต้องปรับเองทุกอย่างเพื่อให้ได้ภาพที่คมชัด สวยงาม ในตอนนี้ไม่รู้หรอกองค์ประกง องค์ประกอบภาพคืออะไร และไม่เคยได้ยินด้วย รู้แต่ว่าใส่ฟิล์มอย่างไร วิธีถ่ายให้ได้รูปภาพออกมาได้อย่างไรแค่นั้นเอง ใช้กล้องตัวนี้อยู่หลายปี หอบหิ้วไปเที่ยวเมืองจีนด้วยกันแล้วเมื่อหลายปีก่อน ปัจจุบันไม่ค่อยได้ใช้กล้องตัวนี้แล้วเพราะ ได้พยายามเก็บหอมออมตังค์ไปถอยกล้องถ่ายดิจิตอลมาตัวหนึ่งตั้งแต่ปลายปี 2548 นี้ก็เกือบหกปีแล้วที่ใช้มาทั้งงานหลวง งานส่วนตัวก็ไม่พ้น  เขียนมาตั้งนานไม่เห็นจะมีที่บอกไว้ว่า “ตากล้องต้องเรียนรู้” เลย เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า

        เมื่อคนเรารักที่จะถ่ายภาพและตัดสินใจลงทุนกับสิ่งของหลายอย่าง
        แล้ว นอกเหนือจากการควบคุมกล้องให้อยู่มือ การศึกษาข้อกำหนด
        กฏเกณฑ์มาตรฐานในการถ่ายภาพให้สวยและดีแล้วนั้น ยังมีอะไร
        อีกหลายสิ่งที่...ตากล้องต้องเรียนรู้ไว้ เช่นว่า ...

• เรียนรู้ที่จะยอมเหน็ดเหนื่อยตรากตรำ อดทนอาบเหงื่อต่างน้ำเพื่อให้ได้ภาพสวยๆ

• เรียนรู้ที่จะค้นหามุมมองใหม่ๆ ในการนำเสนอเรื่องราวอย่างมีสไตล์ ....

• เรียนรู้ที่จะกล้าก้าวสู่ความมืดมิดเวิ้งว้าง ค้นหาหรือเข้าให้ถึง สถานที่หรือสิ่งหาดู
   ยาก (unseen) มาฝากผู้คน ตลอดจนพัฒนาเทคนิคใหม่ๆ ในการนำเสนอ ....

• เรียนรู้ที่จะกล้าใช้เลนส์ไวด์และเข้าใกล้ประชิดตัวแบบ เพื่อภาพที่ตื่นตา ลด
   detail ลงเพื่อ message ที่ชัดเจนขึ้น (เครดิต KQ) ....

• เรียนรู้ที่จะรักการถ่ายทอดเทคนิค ประสบการณ์ แนวคิด ฯลฯ ไม่หวงความรู้
   ชี้แนะเป้าหมาย เพื่อการพัฒนาของผู้รักการถ่ายภาพรุ่นต่อๆ ไป ....

• เรียนรู้ที่จะมีอัธยาศัยอันดี เข้าหาผู้คน สถานที่ ด้วยความเคารพนบนอบ อบอุ่น
   ด้วยรอยยิ้มและมิตรภาพ ในทุกหนทุกแห่งที่ไปเยือน ....

• เรียนรู้ที่จะใช้สิ่งใกล้ตัวให้เป็นประโยชน์ ใช้ความคิดสร้างสรรค์ให้มาก เราอาจหา
  ได้ทั้งฉากหน้าฉุกเฉิน ขาตั้งกล้องจำเป็น เส้นนำสายตาแปลกใหม่ ฯลฯ ....

• เรียนรู้ที่จะพาครอบครัวหรือคนที่รัก ไปเที่ยวในสถานที่ๆ เราจะไป หรือที่ๆ เราเคย
  ไปพบเห็นความประทับใจมาแล้ว แบ่งปันสิ่งดีๆ ให้แก่คนใกล้ตัวด้วย ....

• เรียนรู้ที่จะก้าวไปไกลกว่าที่เคยไป ไม่ว่าจะเพื่อท้าทายภารกิจใหม่ๆ หรือค้นหา
   มิตรภาพในต่างแดน ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าแล้วให้รางวัลแก่ตัวเองบ้าง ....

• เรียนรู้ที่จะเฝ้าอยู่อย่างอดทนจนถึงนาทีทองของแต่ละวัน ....

• เรียนรู้ที่จะมีเพื่อน อยู่กับเพื่อน ไปกับเพื่อน แบ่งปันทุกข์สุขกันด้วยไมตรีจิต 
  จดจำโมเมนต์ที่ดีๆ ด้วยกัน ....

• เรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวในบางครั้ง เพื่อทบทวนสิ่งที่เราทำมา สิ่งที่เราทำอยู่ และ
   สิ่งที่เราจะทำต่อไป ....

• เรียนรู้ที่จะเป็นนายแบบนางแบบเองด้วยในบางครั้ง เพราะมันช่วยให้เราจดจำที่ๆ
   เราเคยไปได้ดียิ่งขึ้น ....

• เรียนรู้ที่จะต้องรู้ว่า เมื่อไหร่ตัวเองควรวางกล้องลง เพื่อเอาสองมือไปทำอย่าง
   แทน แม้จะชั่วขณะแต่อาจเป็นนาทีที่มีคุณค่า มากกว่าการได้ภาพสวยเป็นร้อย
   เท่าพันทวี และบางเรื่องเราไม่มีโอกาสที่จะได้ทำซ้ำสองอีกต่อไป ....

• เรียนรู้ที่จะสำเหนียกตัวเราเองว่า แท้ที่จริงแล้วนั้น ตัวเราช่างเล็กจ้อยกระจิริด
   เพียงใด .... เพื่อรู้จักละวางละเว้นอัตตาที่อัดแน่นในหัวใจขึ้นไปทุกวัน และมอง
   หาคุณค่าที่แท้จริงในการใช้ชีวิตบ้าง

.... ขอให้ถ่ายภาพอย่างมีความสุขทุกๆ ท่าน.....

ข้อมูลจาก http://www.pixpros.net/forums/showthread.php?t=51024