รอถึงอนุบาล….ก็สายเสียแล้ว

ระยะหลังผมมักคิดถึงตัวเองในแง่มุมแปลก แปลก เช่น

ผมว่าผมเป็นโรคจิตที่ชอบเก็บเชือกห่อพัสดุ คือไม่ยอมตัดมักจะแกะแล้วเก็บเอาไว้ เชือกฟางก็เหมือนกัน

ผมว่า.... ผมได้รับอิทธิพลจากหนังสือเรียนวัยเด็ก ที่เรียนเรื่องอุดมเด็กดี ที่เล่าว่ามีเด็ก 2 คนรับพัสดุเหมือนกัน คนหนึ่งแกะเชือกห่อพัสดุและเก็บเชือกยาวเอาไว้ อีกคนใจร้อนอยากรู้ว่าภายในมีอะไร ก็รีบใช้มีดตัดเชือก มีอยู่วันหนึ่งทั้งสองเล่นว่าว อุดมมีเชือกยาวที่เก็บไว้ก็นำมาใช้ได้ดี อีกคนนั่งนึกเสียใจเพราะเชือกที่ต่อเป็นปมทำให้เล่นว่าวลำบาก

อาทิตย์ก่อนผมทำ 5 ส เห็นเชือกฟางเก็บไว้หลายชิ้นยังนึกขำเลยว่าเก็บไว้จนลืม

อีกเรื่องคือนิสัยผมที่ค่อนข้างดื้อ อาจมาจากนิยายที่ชอบในวัยเด็กเช่นกัน คุณพ่อผมเป็นครูที่ชอบอ่านหนังสือมาก และซื้อสะสมไว้ เมื่อคุณพ่อผมเสียตอนผมได้ 5 ขวบก็ทิ้งสมบัติเป็นหนังสือจำนวนมาก ผมตอนปิดเทอมไม่มีอะไรทำก็ขนหนังสือเหล่านี้มาอ่าน สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) เล่มเบ้อเริ่ม ผมอ่านจบตั้งแต่ 10 ขวบมั๊ง

เลียดก๊กก็อ่านจบ(ไม่สนุก) ที่ติดใจคือ สามก๊ก ฉบับวณิพก เขียนโดยยาขอบ ซึ่งเขียนแบบมีอ้างอิงเสียด้วย คือเหมือนค้นคว้าจากหลายภาษาแล้วมาสรุปรวมกันเป็นแต่ละตัวละคร เช่น เล่าปี่ ฉายาผู้พนมมือทั้งสิบทิศ โจโฉ ผู้ไม่ยอมให้โลกทรยศ ขงเบ้ง ผู้หยั่งรู้ดินฟ้ามหาสมุทร กวนอู เทพเจ้าแห่งความซื่อสัตย์ และ จูล่ง วีรบุรุษแห่งเสียงสาน

ผมชอบจูล่งมากที่สุด เพราะผู้แต่งเพิ่มสีสันเข้าไปมาก ตอนที่ถูกหลอกให้ตกในวงล้อม ก็ยังคิดสู้เสมอ คำที่ติดอยู่ในใจเสมอก็คือ สู้ ชื่อตอนก็คือ “ตัวกูผู้เดียวจะสู้ตาย” ทำให้ผมไม่คิดจะยอมแพ้ต่อสิ่งใดโดยง่ายเลย

ผมอ่านหนังสือทั้งเรื่องผู้หญิง และผู้ชาย ในฝัน คู่กรรม จำเลยรัก ก็อ่าน แย่งกับพี่สาวเป็นประจำ หนังสือเป็นครูที่ดีของผมเสมอ

ผมว่าหากเด็กมีโมเดลที่ดีในวัยเด็ก ก็จะทำให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีครับ

ขอเขียนชดเชยที่ขาดส่ง blog เมื่อวานครับ มีอุปสรรคหาปลั๊ก 3 ขามาต่อ lap top ไม่ได้ครับ

วันวานยังหวานอยู่..... ครับ