หดหู่ใจ 1: สังคมการศึกษา

ช่วงนี้ได้รับฟังเรื่องราวที่ทำให้รู้สึกหดหู่ใจว่า สังคมไทยก้าวเข้าสู่ระบบทุนนิยมสามานย์มากขึ้นในทุกด้าน

ด้านการศึกษา ได้รับรู้มาว่า มีการกวดวิชาเด็กชั้นอนุบาลของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในหาดใหญ่ในวันเสาร์-อาทิตย์ ค่ากวดวิชาวันเสาร์ 400 บาท ในช่วงเวลา 7-8 ชั่วโมง รวม 4 วิชา ติวเป็นชั้นประมาณ 40 คน

ลักษณะการติวเป็นระบบกึ่งบังคับ โดยครูจะตรวจดูสมุดการบ้านของเด็กที่ไม่เข้าติว แล้วพูดกดดันว่า ข้อนี้ผิด ข้อนี้ไม่เข้าใจ ทำให้เด็กเกิดปมด้อย จนต้องไปร้องขอผู้ปกครองให้ส่งมาติว เพราะไม่อยากถูกครูกดดันอีกต่อไป

เรื่องนี้จับผิดลำบากครับ เพราะเป็นการกดดันด้วยวาจา สอบสวนไปก็น่าจะลำบาก ครูก็อาจบอกว่าทำการบ้านผิดจริง แต่เด็กอนุบาลสาม จะไปเอาอะไรกันหนักหนา จะให้เก่งขนาดไหน? สอนกันแบบมีเมตตาได้หรือไม่

ฟังเรื่องแบบนี้แล้วหดหู่ใจครับ เราเข้าสู่ยุคใครมือยาวสาวได้สาวเอา ระบบติวเริ่มจาก อาจารย์ในมหาวิทยาลัยเปิดติวให้กับเด็กมัธยม ครูมัธยมก็มองเห็นผลประโยชน์ว่าทำไมต้องให้อาจารย์มหาวิทยาลัยติวกลุ่มเดียว ก็เปิดติวบ้าง ไล่ลงไปมัธยมต้น ประถมจนถึงอนุบาลจนได้

การที่ครูเปิดติวในรายวิชาชั้นเดียวกันกับที่สอนนั้น เป็นประเด็นผิดจริยธรรมชัดเจน เป็น conflict of interest ในอดีตผมได้รับการเอ็นดูจากครูที่แท้จริงด้วยการให้การบ้านจากตำราเล่มอื่นมาทำนอกเหนือจากเพื่อน ๆ ในห้อง แล้วก็ไปส่งและไปถามต่อนอกเวลาเรียน แต่ท่านไม่เคยเรียกร้องเงินทองจากศิษย์ ความสัมพันธ์ครู-ศิษย์ก็แน่นเฟ้น เป็นการเคารพด้วยใจจริง

ในเวลาเรียนสอนเต็มทีได้เท่าใดก็เท่านั้นพอแล้ว ปล่อยให้เด็กได้เรียนรู้นอกห้องเรียนบ้าง มิใช่ครอบงำว่าต้องได้จากครูเท่านั้น เมื่อมีผลประโยชน์ค่าติวค่าสอนเข้ามาเกี่ยวข้อง ก็ไม่ถูกต้อง ถ้าหวังดีจริงก็ติวโดยไม่เก็บเงินซิ

เด็กที่เติบโตขึ้นด้วยระบบแบบนี้ ไม่มีความคิดที่จะเคารพครูเหมือนในอดีต เพราะมองว่าเป็นการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กัน จ่ายครบก็จบแน่

ที่สำคัญ ผู้บริหาร ผู้อำนวยการ เป็นผู้ปล่อยให้ระบบนี้ดำเนินต่อไป โดยได้ประโยชน์จากการที่นักเรียนมีผลการสอบดีเด่นในระดับประเทศ เชิดหน้าชูตาผู้อำนวยการกันต่อไป เป็นการมองประโยชนส่วนตัวที่คับแคบ แต่ไม่ได้มองประโยชน์ส่วนรวมของประเทศ แล้วเราก็จะได้ประชากรที่มีแนวคิดแบบเห็นประโยชน์ส่วนตนมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนการไม่คืนเงิน กยศ.

หดหู่ใจที่ได้ยินเรื่องราวแบบนี้ครับ

ผม..เอง (แมว 61+)