เรามีเวลาจำกัด

ชีวิตนี้สั้นนัก สั้นเสียจนเราไม่ทันรู้ตัวก็หมดเวลาใช้ชีวิตแล้ว ดังท่าน ว.วชิรเมธีท่านกล่าวไว้เป็นบทกลอน

เวลาของเราไม่ยาวนัก
ควรรู้จักจัดวางอย่างเหมาะสม
อย่ามัวพร่าเวลาเพราะคารม
อย่าโง่งมแส่ทุกเรื่องชวนเปลืองใจ

เวลาสั้นดั่งน้ำค้างที่พร่างพรม
สั้นดั่งลมพัดพรูวาบวู่ไหว
สั้นดั่งสายฟ้าแลบแปลบปลาบไป
สั้นดั่งไฟวอมวับแล้วดับลง

ชีวิตกระจิริดเพียงนิดหน่อย
เฉกน้ำน้อยในหน้าแล้งต้องแห้งผง
ความยิ่งใหญ่มากมีที่ดำรง
ไม่นานคงร่วงรุ้งฟุ้งกระจาย

ทุกนาทีมีค่ากว่าเพชรพลอย
ไม่ควรปล่อยเปล่าเปลืองเรื่องหลากหลาย
สิ่งใดเป็นแก่นสารอันไม่ตาย
ควรท้าทายทำเรื่องนี้ให้ดีพอ

โมนาลิซ่าคือดวงตาดาวินชี่
มิเคลันเจโลดีเดวิดหนอ
สุนทรภู่ครูกวีแม้ชีกอ
ก็ยังต่อชีวิตใหม่อภัยมณี

ก่อนนาทีสุดท้ายจะวายวาง
สิ่งใดสร้างจำหลักเป็นศักดิ์ศรี
สมบัติทิพย์ประจำยุคทุกนาที
สิ่งใดที่ประดับไว้โลกไม่ลืม ?

>>ว.วชิรเมธี
๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๔
วิมุตตยารามอังกฤษ สหราชอาณาจักร

ที่มา...

“กวีนิพนธ์ดลธรรม” จากปฏิทิน "ธรรมะผลิบาน"
https://www.facebook.com/vajiramedhi/