เขาให้คนไม่เคยเขียน มาเป็นวิทยากร Share

ที่คณะฯ ของผม เขากำลังจะจัดอบรมการเขียนและใช้งาน Share อีกแล้วครับ

โชคดีที่เรามีทีมงาน KM ที่แข็งแรง ไม่ว่าผมจะบ่ายเบี่ยงยังไง (ไม่เข้าประชุมก็แล้ว อ้างว่าติดสอน ติดเก็บตัวอย่าง ติดโน่นนี่นั่นก็แล้ว)

สุดท้ายก็โดนลากมาอีกจนได้

ผมไม่ได้เขียนอะไรเลย ในรอบ 1 ปีที่ผ่านมา หลังชิงเปรตในปีที่แล้ว และหลังจากกระแสนกเงือกซาไป
แรกๆ ก็เข้ามาดูทุกวัน หลังๆ ก็ห่างหายไปตามความจำเป็น -- แต่เหตุผลหลักๆ ก็คือขี้คร้าน

วง Share ของเราก็ยังไปได้เรื่อยๆ ไม่หวือหวา แต่ก็ไม่เคยห่างหาย ผมเองก็ปรับเปลี่ยนวิธีเข้ามาอ่าน Share ไปตามสถานการณ์ ช่วงหลังๆ มักจะเข้ามาหาอ่านมาค้นเฉพาะเรื่องมากกว่า

ที่ใช้เวลากับการอ่านมากที่สุดก็คือ R และ Zotero ของเพื่อนโป้ง หรือพี่เน็กของสาวๆ -- เพราะพี่เขายาวและลึกจริง (ฮา)

ถ้าเปรียบวง Share เป็นหญิงที่รัก
ก็คงมีช่วงที่ผมรักหัวปักหัวปำ หายใจเป็นเธอ แต่พอเราเติบโตขึ้น สติกลับมาอยู่กับตัว ผมก็มองเธอด้วยสายตาที่เข้าใจขึ้น นิ่งขึ้น (รวมทั้งเฉยชา เฉยเมยขึ้น -- ถ้าจะมองในแง่นั้น -- ฮา) เข้าใจการเปลี่ยนแปลงว่าทุกอย่างเป็นทุกขัง อนิจจัง อนัตตามากขึ้น แต่สุดท้ายเธอก็ยังไม่เคยตายไปจากความทรงจำ

กลับมาทีไรก็ยังทำให้หัวใจสั่นไหวได้เสมอ (ฮิ้ววววววว)

แล้ว Share ดียังไง?
เป็นโจทย์เดียวกับที่ผมได้รับจากทีม KM ว่านั่นคือสิ่งที่ผมต้องพูด
นอกเหนือจากต้องอธิบายว่า Share ใช้งานยังไง และให้เวลาผม 15 นาที

ผมไม่ค่อยห่วงเรื่องเทคนิคว่าขั้นตอน ปุ่ม หรือเมนูต่างๆ ของ Share ทำงานยังไงสักเท่าไหร่ เพราะเรื่องพวกนี้เป็นทักษะ ทำบ่อยๆ งมเอาบ่อยๆ สักพักก็คล่อง แต่อีเรื่องโน้มน้าวให้เห็นประโยชน์ของการเขียนนี่แหละที่ผมยังหนักใจ -- เพราะตราบใดที่เรายังตอบตัวเองไม่ได้ว่าเขียนไปทำไม เราก็จะยังไม่เขียนอยู่ดี

ผมไม่อยากได้คำตอบตาม pattern ว่าเราเขียนเพื่อแบ่งปัน แลกเปลี่ยนเรียนรู้
แต่ผมว่าเราน่าจะมองข้าม shot ไปอีกขั้นนึงได้เลย ว่าการแลกเปลี่ยนเรียนรู้จะยกระดับและเพิ่มประสิทธิภาพ (รวมทั้งเพิ่มความสุข) ในการทำงานของเราได้อย่างไร

ตอนนี้ผมยังนึกไม่ออกครับ
บ่ายนี้ผมอ้างว่าติดสอนดีมั้ยเนี่ย?

;-)