ปีใหม่..ที่ใคร ๆ ก็ว่าดี (กลุ่ม)

ปีใหม่ปีนี้...ตั้งใจกลับบ้านที่สุราษฎร์ธานีเพื่อให้เวลากับแม่เหมือนเช่นทุกปี แต่ปีนี้พิเศษตรงไม่เคยมีเหตุการณ์ใดเหมือนปีอื่น

กลับถึงบ้านวันที่ 31 ธ.ค. 54 เป็นบ้านที่อยู่ในสวนยางพารา การเดินทางค่อนข้างลำบาก ลงจากถนนใหญ่ก็ต้องข้ามคลอง แม่บอกว่าวันที่ 1 ม.ค.55 ที่วัดจะมีตักบาตรปีใหม่  ก็ตื่นแต่เช้าแต่งตัว เมื่อถึงคลองก็พบว่าน้ำหลากมากขึ้นกว่าเมื่อวานที่มา น้ำสูงเทียมอกแม่ทีเดียว

ตักบาตรเสร็จกลับถึงบ้านก่อนเที่ยง เปิดทีวีดูข่าว พบว่าน้ำท่วมคลองแงะ หาดใหญ่ ฝนก็ยังตกต่อเนื่อง และคืนวันที่  1 ม.ค.55 ก็ตกหนักทั้งคืน  คืนนั้นไม่รู้แม่ปิดทีวีตอนกี่โมง  ตัวเองเข้านอนแต่หัวค่ำ

ตื่นเช้ามา เปิดหน้าต่างบ้าน พบว่าน้ำหลากเต็มสวนหน้าบ้าน ลองไปเปิดสวิตช์ไฟ พบว่าไฟฟ้าดับเรียบร้อยแล้ว (ถือเป็นเหตุการณ์ปกติของที่บ้าน)

แม่ชวนไปขนอุปกรณ์ทำยางแผ่น กับยางแผ่นที่ตากฝนทั้งวันทั้งคืนกลับมาบ้าน เพราะอยู่ใกล้ตลิ่งคลอง เห็นน้ำเกือบเต็มตลิ่งที่กว้างกว่า 50 เมตร...น้ำขุ่นแดง เชี่ยวกราก นำเศษไม้ เศษหญ้า สิ่งของต่าง ๆ ลอยไปอย่างรวดเร็ว 

ตอนสายเพื่อนบ้านที่อยู่ถัดไปไกล ขับมอเตอร์ไซค์มาหาแม่ บอกว่าสะพานที่ข้ามออกถนนถูกน้ำพัดไปหมดแล้ว เสาไฟฟ้าก็ลอยไปกับน้ำ 

2-3 ม.ค.55 ก็ตกต่อเนื่อง จึงโทร.หาน้องแหม่ม ขจรพรรณ ที่อยู่ทุ่งสงว่าน้ำท่วมหรือไม่ เพราะไม่สามารถติดตามข่าวจากไหนได้ ก็ทราบว่า น้ำท่วมรอบบ้านเช่นกัน จะออกจากบ้านได้ก็ต้องอ้อมสวนยางคนอื่น

จึงโทร.แจ้งหัวหน้าต่อว่าออกจากบ้านไม่ได้ ประมาณว่าต้องลาหยุดล่ะ ไม่รู้จะออกได้เมื่อไร เพราะน้ำเชี่ยวมาก แต่แม่ก็ห่วงว่าจะขาดงานหลายวันจึงต้องหาทางออกจากบ้านให้ได้

โชคดีว่าวันที่  4 ม.ค.55 ฝนหยุดตก เลยโทร.หาญาติ เขาก็พานั่งมอเตอร์ไซค์อ้อมสวนยาง ไปในเส้นทางที่ขนานกับลำคลอง ไปโผล่อีกตำบล ซึ่งเป็นทางที่ตัวเองไม่เคยรู้จัก ผ่านลำห้วยที่แห่งจำไม่ได้  แต่ไกลมาก

สรุปว่าขาดงาน 1 วัน ส่วนแม่ก็ยังคงติดอยู่ที่นั่นอีกนานเช่่นเดิม  สำหรับไฟฟ้าไม่ต้องพูดถึง คงอีกเป็นเดือนกว่าจะได้ใช้

การช่วยเหลือตัวเอง และช่วยเหลือกันเองระหว่างญาติมิตร เป็นการแก้ไขปัญหาเบื้องต้นของคนสมัยก่อน  แต่หากเหลือบ่ากว่าแรงจริง ๆ ก็คงต้องอาศัยทางการเข้าช่วยล่ะ.....