ตอนวัยรุ่นเรียนศิลปศึกษา ถนัดทางวาดๆ เขียนๆ สมองด้านความคิดจึงโตกว่าสมองด้านความจำ    ใช้ชีวิตแบบสมถะ ไม่ชอบการแต่งตัว ไม่สนใจตัวเอง  ผมเผ้าไม่ค่อยได้ดูแล อาบน้ำฟอกสบู่อย่างเดียว ไม่เคยใช้เครื่องสำอางค์ ไม่เคยใช้น้ำหอม เสื้อผ้าหากมีชนิดที่ไม่ต้องรีดจะหาซื้อมาใช้โดยไม่ลังเล  เสื้อผ้าแพงๆดูแลยาก ไม่ค่อยได้หาซื้อมาใส่  แม้ใครซื้อมาฝากก็ไม่ถูกใจ  ที่ถูกใจคือเสื้อโปโลแบบสบายๆ

       ตอนวัยเด็กจนถึงวัยรุ่นพูดไม่เป็น  พึ่งมาหัดพูดต่อที่สาธารณะตอนทำงานแล้ว  เพราะมีปัญหาชอบคิดแต่พูดไม่เก่ง  ตัดสินใจใช้ความกล้าพูดในที่สาธารณะทุกโอกาสที่มี  ทุกวันนี้แม้พูดไม่เก่งแต่ก็ไม่สั่น(เท่าไร)

        เปลี่ยนชีวิตจากการเรียนและทำงานแบบศิลปิน เมื่อมาเป็นนักวิชาการโสตทัศนศึกษา ที่ต้องใช้วิชาชีพเทคโนโลยีการศึกษา  โดยเฉพาะเมื่อไปเรียนปริญญาโท สาขาเทคโนโลยีการศึกษาที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่  ทำให้เปลี่ยนวิธีคิดแบบศิลปะซึ่งเอาความงามและความพึงพอใจเป็นเอก   มาเป็นแบบวิทยาศาสตร์ซึ่งมีเหตุผลเป็นเอก  ช่วงวัย 25 - 35 ปี ค่อนข้างสับสนในตนเองพอสมควร  กว่าจะปรับตัวได้ก็หลายปีอยู่   ชื่นชอบแนวคิดทางการศึกษาเป็นพิเศษกับ ดร.มงคล  เอี่ยมสำอางค์

        ถามว่าเชี่ยวชาญ(Specialist) ด้านใดเป็นพิเศษ  ปัจจุบันพบว่าตัวเองเป็น Generallist มากกว่า  คือรู้เกือบทุกเรื่องทั้งศิลปะและเทคโนโลยี  แต่เอาดีไม่ได้สักเรื่อง  เข้าทำนองความรู้ท่วมหัว .......

        โดยนิสัยชอบคิดชอบเขียน  ก็มี Blog อยู่ที่ gotoknow.org & share.psu.ac.th  คิดไม่ออกก็เขียน  คิดแล่นฉิวก็เขียน  เรียกว่าเขียนทุกเรื่อง  ยกเว้นเรื่องเอาจริงเอาจัง